از چپ به راست: اولاف شولز، الکسیس سیپراس، پدرو سانچز
تارنگاشت عدالت – دورۀ سوم
اخیراً نوشتاری زیر نام «در اوکرائین چه می‌گذرد؟» به قلم آقای اسداله کشتمند به فارسی منتشر شده است. در آن نوشتار ادعا شده است که «در نتیجه این موضع‌گیری عده‌ای از احزاب کمونیستی و چپ بسیار اپورتونیستی و تلاشی در جهت حفظ قیافه‌ای حق به جانب است که گویا گردنکشی روسیه از قواعد بین‌المللی را محکوم می‌کند، ولی در برابر، قربانی شدن این کشورِ عظیم را در صورتِ انفعالِ آن نادیده می‌گیرد … این‌که این احزاب کمونیستی چاشنی‌ای هم از ضدیت با آمریکا و تحریکات آن را در موضع‌گیری خود علاوه می‌کنند، در اصل موضوع تغییری وارد نمی‌کند. باید مسئولیت آمریکا در مقیاسی واقعی در بروز و شکل‌گیری این حوادث، مشخصاً مطرح شود، زیرا منشاء و اساس حوادث اوکرائین در سیاست تجاوزگرانه آمریکا و ناتو نهفته است و این اصلِ بزنگاه است. درنهایت این احزاب برای توجیه شرمسارانه این موضع‌گیری، به چاشنی انتقادی‌ای هم از امپریالیزم آمریکا متوسل شده‌اند.»
به نظر می‌رسد آقای کشتمند یا از آنچه که در جنبش کمونیستی و کارگری جهان می‌گذرد، و از مبارزه ژرف و شدید سیاسی – ایدئولوژیک در درون آن و سنگرهای این مبارزه بی‌اطلاع هستند، و فقط بر اساس آنچه که در «اخبار روز» خوانده‌اند به این نیتجه رسیده‌اند، و یا دانسته سعی دارند موضع‌گیری پیرامون جنگ در اوکرائین را به تنها معیار تمیز آپورتونیسم از مارکسیسم- لنینیسم تقلیل دهند. جهت اطلاع ایشان و همفکران ایشان:
● تا کنون ۳۳ حزب کمونیست و کارگری و ۳۰ سازمان جوانان کمونیست بیانیه ««فوری! بیانیه مشترک احزاب کمونیست و کارگری، نه به جنگ امپریالیستی در اوکرائین» را که به نظر می‌رسد هدف انتقاد آقای کشتمند باشد امضاء کرده‌اند. هیچ حزب آپورتونیست و اوروکمونیست شریک سوسیال دمکراسی اروپایی این بیانیه را امضاء نکرده است.
● از لندن به ابتکار «حزب کمونیست بریتانیا» و «حزب تودۀ ایران» یک بیانیه «بدیل» برای خنثا کردن پیام اصولی، انقلابی و لنینی بیانیه مشترک ۳۳ حزب، به نام ««بیانیه مشترک حزب‌های کمونیست و کارگری در دفاع از صلح و راه‌حل عادلانه برای درگیری در اوکرائین» منتشر شد که تاکنون فقط نام ۸ حزب در زیر آن وجود دارد، و به نظر می‌رسد این یک دست‌پخت ویژه برای خوانندگان فارسی زبان باشد زیرا متن آن تا اکنون به زبان‌های دیگر منتشر نشده و برای (SolidNet) ارسال نشده است. امضای ۴ حزب امضاء کننده بیانیه اول در زیر نسخه فارسی بیانیه دوم به چشم می‌خورد!
https://www.sedayemardom.net/?p=107585
● مقاله زیر برگرفته از مطلبی است که در شماره آخر هفته (۵ تا ۶ مارس۲۰۲۲) روزنامه «ریزوسپاستیس» [رادیکال]، روزنامه حزب کمونیست یونان تحت عنوان «کار کثیف سوسیال دموکراسی در زمان جنگ» منتشر شده است. برای تمیز آپورتونیسم از اصولیت انقلابی باید فراتر از موضع‌گیری این یا آن حزب، این یا آن سازمان و گروه پیرامون جنگ در اوکرائین نگاه کرد، و دید و نشان داد که احزاب، سازمان‌ها و گروه‌ها در مورد جنگ‌های امپریالیستی در افغانستان، عراق، سوریه، لیبی، یمن و هم‌چنین درباره «انقلاب‌های رنگی» در دیگر کشورها، از جمله در ایران، چه موضعی اتخاذ کردند و در کدام سمت تاریخ قرار گرفتند.
***
منبع: در دفاع از کمونیسم
۷ مارس ۲۰۲۲
کار کثیف سوسیال دموکراسی در زمان جنگ
«شما اگر تلفن را برمی‌داشتید و با رهبران حزب تماس می‌گرفتید، شاید نظرم را به شما می‌گفتم، اما نه اکنون پس از واقعه، شبیه دیگر رهبران سیاسی. من به شما می‌گفتم که بهتر است کمک‌های بشردوستانه فرستاده شود، بهتر است مانند اسپانیا و ایتالیا تجهیزات غیر‌کشنده فرستاد.»
این چیزی است که الکسیس سیپراس، رهبر «سیریزا»، سه‌شنبه گذشته در تلاش برای طرح این‌که می‌توان در برنامه‌های امپریالیستی که در اوکرائین در حال آشکار شدن است دخالت «مثبت» داشت، خطاب به نخست‌وزیر گفت.
البته تا زمانی که او این را گفت، مشخص شد که اسپانیا ۷۸۴ نیرو به اروپای شرقی، تانک، سرباز، زره‌پوش، جنگنده به لتونی و ناوچه به دریای سیاه فرستاده است. چند ساعت بعد، سانچز، نخست‌وزیر سوسیال دموکرات اسپانیا، برای روشن‌سازی توضیح داد: «همانطور که می‌بینم گروه‌های سیاسی وجود دارند که تعهد دولت را برای مشارکت در ارائه کمک‌های نظامی به اوکرائین زیر سؤال می‌برند، من می‌خواهم اعلام کنم که اسپانیا تجهیزات نظامی تهاجمی را برای مقاومت اوکرائین ارسال خواهد کرد.»
این یعنی امروز، سوسیال دموکراسی اروپایی و … «دولت‌های مترقی» مانند «سیریزا» در کار کثیف قدیمی خود: قدرتی است که از یک سو مردم را به مسلخ امپریالیستی می‌کشاند و در عین‌حال، از سوی دیگر، با انواع دستآویزهای «مسالمت‌آمیز» و غیره، منافع امپریالیستی را توجیه می‌کند. این را در یوگسلاوی، در افغانستان، در عراق، در سوریه و هم‌چنین در جبهه‌های دیگر (فقط به ۲۰ سال رجوع کنید) انجام داد و اکنون دوباره در مورد اوکرائین این را انجام می‌دهد…
سوسیال دموکراسی اروپایی نه تنها لحظه‌ای «غیرفعال» نماند، بلکه بلافاصله در نقش «پیشاهنگ» سرمایه اروپایی، در جهت تشدید رویارویی با روسیه، نقش فعالی به عهده گرفت؛ رویارویی که هزینه سنگین آن را مردم روسیه، اوکرائین و تمام اروپا خواهند پرداخت.
دولت‌های عضو اتحادیه اروپا، با نقش‌های رهبری دولت‌های سوسیال دموکرات‌های هم‌فکر «سیریزا» و «دولت‌های مترقی» که آن همه دربارۀ آنها تبلیغ شده است «بر طبل جنگ می‌کوبند»، با اعلام بودجه‌های جنگی در مقیاس بزرگ و با ارسال تجهیزات نظامی به اوکرائین و تقویت نیروهای مسلح، با تحریم‌های جدید و هر چیزی که نفت بیش‌تری بر آتش می‌ریزد، با خطرات غیرقابل محاسبه برای مردم، مشارکت بیش‌تر در تشدید جنگ را دنبال می‌کنند.
آلمان، تحت رهبری اولاف شولز، صدراعظم سوسیال دموکرات، به سمت هزینه‌های نظامی بی‌سابقه در تاریخ پس از جنگ خود حرکت می‌کند، که ۱۰۰ میلیارد یورو (!) هزینه خواهد داشت، مبلغی که معادل ۲ درصد تولید ناخالص داخلی کشور در سال ۲۰۲۴ خواهد بود. در عین‌حال وی از تصمیم آلمان برای تحویل سلاح به اوکرائین برای نخستین بار و ارائه کمک‌های بیش‌تر در داخل ناتو خبر داد. این کشور ۱۰۰۰ سامانه ضد تانک، ۵۰۰ موشک «استینگر»، ۹ توپخانه «هویتزر»، ۱۴ خودروی مجهز، ۱۰ هزار تُن سوخت، موشک‌های ضدهوایی را به اوکرائین ارسال می‌کند. در واقع، روز پنج‌شنبه خبرگزاری آلمان (DPA) به نقل از یک منبع دولتی نوشت که آلمان امکان تامین ۲۷۰۰0 موشک ضد هوایی ساخت شوروی (از ذخایر ارتش آلمان شرقی) را برای اوکرائینی‌ها در نظر گرفته است.
پس از اعلام ماریو دراگی، نخست‌وزیر «مرکزگرا»، ایتالیا به مدت حداقل سه ماه حالت فوق‌العاده اعلام کرد، در عین‌حال تصمیم گرفته شد ۱۷۴٫۴میلیون یورو برای افزایش حضور نظامی ایتالیا در ناتو اختصاص یابد.
دولت سوسیال دموکرات دانمارک به آن دسته از «داوطلبانی» که می‌خواهند برای مبارزه با روس‌ها به سپاه نظامی که اوکرائین به دنبال تشکیل آن است بپیوندند «چراغ سبز» نشان داده است. همانطور که مته فردریکسن، نخست‌وزیر گفت: «این انتخابی است که شخص می‌تواند انجام دهد. این مطمئناً در مورد همه اوکرائینی‌هایی که در اینجا زندگی می‌کنند صدق می‌کند، اما برای دیگرانی نیز که فکر می‌کنند می‌توانند مستقیماً در درگیری مشارکت داشته باشند، صدق می‌کند.» در عین‌حال، دانمارک ۲۷۰۰ سلاح ضد تانک به اوکرائین هدیه خواهد داد.
سوئد ۵۰۰۰ سلاح ضد تانک به اوکرائین ارسال می‌کند، در حالی که فنلاند ۱۵۰۰ موشک انداز، ۲۵۰۰ تفنگ تهاجمی و ۱۵۰ هزار گلوله مهمات ارسال می‌کند. هر دو کشور تمایل خود را برای کنار گذاشتن به اصطلاح «بی‌طرفی» برای پیوستن به ناتو ابراز کرده‌اند.
دولت سوسیال دموکرات پرتغال یکی از نخستین دولت‌هایی بود که به اوکرائین کمک نظامی کرد. در بیانیه وزارت دفاع این کشور آمده است: «در پی درخواست مقامات اوکرائینی، پرتغال تجهیزات نظامی مانند جلیقه ضد گلوله، کلاه ایمنی، عینک دید در شب، نارنجک، مهمات با کالیبرهای مختلف، رادیوهای کاملاً قابل حمل، مسلسل و تفنگ‌های خودکار را در اختیار اوکرائین قرار خواهد داد.»
این کاری است که آنها به بهترین وجه انجام می دهند… سوسیال دموکراسی اروپایی، در موقعیت‌های دولتی نه تنها در رهبری جنگ، بلکه در کمک به همه دست‌آویزهایی که تحت آن مداخلات امپریالیستی ایالات متحده – ناتو – اتحادیه اروپا انجام می‌شود، می‌درخشند، طرح‌های امپریالیستی را با ردای «مردمی» و «ترقی‌خواهانه» برای ادغام فعال‌تر نیروهای مردمی می‌پوشانند.
زمانی که مداخله امپریالیستی در یوگسلاوی با دست‌آویز «پاکسازی قومی به وسیله میلوسویچ» صورت گرفت، رئیس وقت کمیسیون اتحادیه اروپا رومانو پرودی بود. بمب‌هایی که یوگسلاوی را ویران کرد توسط سوسیال دموکراسی اروپایی فرستاده شده بود که در آن زمان در بسیاری از کشورهای عضو اتحادیه اروپا حکومت می‌کردند- شرودر در آلمان، دالاما در ایتالیا، ژوسپن در فرانسه، سیمیتیس در یونان – و توسط دولت کلینتون دموکرات ایالات متحده سازماندهی شده بود. و خاویر سولانا سوسیال دموکرات رئیس ناتو بود.
در جنگ افغانستان، سوسیال دموکراسی شعار «نه به جنگ، نه به تروریسم» را ترویج کرد تا در چارچوب ناتو، هزاران سرباز به مداخله امپریالیستی بفرستد.
آنها در جنگ علیه عراق از یک سیاست دو رویانه پیروی کردند، صبح در جنگ شرکت کردند و … شب به جنگ اعتراض کردند.
برای اطلاع، یادآور می‌شویم که اگر یک حزب وجود داشته باشد که موجودیت خود را با هر سه مداخله (یوگسلاوی، افغانستان، عراق) مرتبط کرد، حزب کارگر انگلیس است. الکسیس سیپراس در سفر خود به لندن در سال ۲۰۱۳ دربارۀ این حزب گفت: «این یکی از معدود احزاب در قدرت است که ما مواضع مشترک زیادی با آن داریم و با آن در ارتباط دائم هستیم.»
پس از «بهار عربی»، دولت‌های سوسیال دموکرات به طور فعال در مداخلات امپریالیستی در لیبی و سوریه شرکت کردند. در سال ۲۰۱۳ با دست‌آویز «مبارزه با افراط‌گرایی اسلامی» حمله امپریالیستی دیگری به رهبری فرانسوا اولاند و با حمایت ناتو و اتحادیه اروپا علیه مالی صورت گرفت.
سوسیال دموکراسی اروپا بطور «شایسته» به سنت‌های تاریخی خود پیرامون موضوع جنگ امپریالیستی ادامه می‌دهد. جنگ جهانی اول در سال ۱۹۱۴ شکست آن را به مثابه یک جنبش سیاسی کارگری نشان داد. «خیانت بزرگ» آن ماندگار است. آنچه امروز از نیروهای سوسیال دموکرات می‌شنویم با آنچه رهبران برجسته سوسیال دموکرات در گذشته می‌گفتند، یکسان و غیرقابل تمیز است. جنگ برای «دموکراسی»، «آزادی»، «آزادی صربستان» یا «استقلال بلژیک»، مقابله با «دیکتاتوری تزاری»، «حق تعیین سرنوشت ملت‌ها» و غیره انجام می‌شود.
آنها بر اساس اردوگاه امپریالیستی که کشورشان در آن شرکت داشت و بر اساس تمایلات بورژوازی خودشان صحبت می‌کردند. در واقع، در آن زمان بود که سوسیال دمکرات‌ها یا به دولت‌های جنگی پیوستند یا به بودجه‌های جنگ رای دادند و هم‌چنین نقش عمده‌ای در رهبری اتحادیه‌های کارگری برای حمایت از مشارکت کشورهایشان در جنگ ایفا کردند. آنها در هر جا که حکومت کرده‌اند، ثابت کرده‌اند که «بازهای جنگی» هستند. آنها درهر جا که در اپوزیسیون هستند از دستآویزهای جنگ حمایت می‌کنند و بدون تمرکز بر عواملی که جنگ را ایجاد می‌کند به این توهم دامن می‌زنند که به سادگی می‌توان جنگ را با صلح جایگزین کرد، گویی آنها دو کودک هستند که با هم می‌جنگند و دوباره دوست می‌شوند.
نتیجه تاریخی این است که مبارزه علیه جنگ امپریالیستی مستقیماً در پیوند با مبارزه با سوسیال دموکراسی، با افشای نقش کثیف آن و انهدام توهمات درباره دولت‌های مترقی «صلح‌طلب» می‌باشد.
https://www.idcommunism.com/2022/03/war-and-dirty-role-of-social-democracy.html
پیوند کوتاه: https://tinyurl.com/54zmsj5x