کاست سیاسی، اقتصادی و مدیریتی با همان لفاظی‌های پوچی که امروزه بکرات آن‌را می‌شنویم خصوصی‌سازی را به اجرا گذاشت: بخش عمومی ناکارآمد و منبع چپاول است، بخش خصوصی بهترین است. در واقع، کاست به تقسیم کیک ادامه می‌دهد، همان‌طور که خصوصی‌سازی نظام بانکی نشان داد ما بیش از هر زمان دیگری می‌بینیم که پست‌های بالا توسط حوزه‌ای که سیاست و اقتصاد تلاقی می‌کنند، اشغال می‌شوند. نظام تولیدی ما به‌جای خصوصی‌سازی بیشتر نیاز دارد به مالکیت عمومی بازگردد.
تارنگاشت عدالت – بایگانی دورۀ دوم
منبع: MICROMEGA
٢٣ نوامبر ٢٠١٣
نویسنده: جیورجیو گرامشی
برگردان: ع. سهند
خصوصی‌سازی، جنون تاچری
این هفته دولت ایتالیا برنامه خود برای خصوصی‌سازی را، ظاهراً برای تقویت اقتصاد، آغاز کرد. این یک اقدام کاملاً ارتجاعی است.
در سال ٢٠٠۸، با شروع رکود بزرگ، الگوی اقتصادی اولترا-لیبرال که در اوایل دهه ١۹۸٠ توسط ریگان و تاچر آغاز شده بود شکست خورد. از آن زمان به بعد، کشورها میزان دخالت خود را افزایش داده‌اند و ملی کردن‌های گسترده در کشورهایی که در آن‌ها سوسیالیسم پیش‌بینی نمی‌شود، صورت گرفته است. در بریتانیا یک شورش فرهنگی گسترده دربارۀ اعتبار علمی این دگم نئولیبرالی آغاز شده است. تنها در اروپاست که ما برغم ویرانی ببار آمده در یونان- موش آزمایشگاهی که مقدار هر چه خشن‌تری از این دارو را به‌زور به آن می‌خورانند، در کشوری که ویران شده است- شاهد آنیم که نسخه‌های نئولیبرالی با جدوجهد مجدداً معرفی می‌شوند و مورد حمایت قدرت‌های مالی و بوروکراتیکی که بر قاره حاکمند قرار می‌گیرند.
دولت تحت رهبری و حمایت پرزیدنت جیورجیو ناپولیتانو یک‌بار دیگر، در شرایط وخامت‌باری، که شخص میتواند نتایج خصوصی‌سازی‌های دهه‌های ۸٠ و ۹٠ را ببیند. و این پیامدها فاجعه‌بار بوده‌اند، بدترین‌های اروپا را پذیرفته و یک برنامه خصوصی‌سازی که فقط نظر به گذشته دارد را آغاز کرده است.
ایلوا [تولید آهن] مخابرات، ایتاتل [مخابرات و تکنولوژی اطلاعاتی-مخابراتی]، آلیتالیا [هواپیمایی]، بزرگراه‌ها، انرژی، حمل‌و‌نقل؛ یک شرکت، یک بخش تولیدی نیست که از خصوصی‌سازی در این کشور سود برده باشد. کاهش مشاغل، کنار گذاشتن سرمایه‌گذاری‌های استراتژیک، افزایش هزینه استفاده از خدمات، میراثی مخروبه، این است نتیجه غیرقابل انکار خصوصی‌سازی.
کاست سیاسی، اقتصادی و مدیریتی با همان لفاظی‌های پوچی که امروزه بکرات آن‌را می‌شنویم خصوصی‌سازی را به اجرا گذاشت: بخش عمومی ناکارآمد و منبع چپاول است، بخش خصوصی بهترین است. در واقع، کاست به تقسیم کیک ادامه می‌دهد، همان‌طور که خصوصی‌سازی نظام بانکی نشان داد ما بیش از هر زمان دیگری می‌بینیم که پست‌های بالا توسط حوزه‌ای که سیاست و اقتصاد تلاقی می‌کنند، اشغال می‌شوند.
خصوصی‌سازی کاست را نجات می‌دهد. اگر یک کارمندِ ساختمانی سرقت کند شما او را اخراج می‌کنید، ساختمان را خراب نمی‌کنید. اما، ما خانه‌ها را خراب می‌کنیم و به جای آن مدیرانی را می‌گذاریم که از این ویران‌سازی سود برده‌اند.
اکنون دولت می‌خواهد با آنچه از دارایی‌های عمومی باقی مانده است همان‌کار را بکند و روشن است که با توجه به وضعیت طبقه کارآفرین ما، این موج جدید خصوصی‌سازی عمدتاً چپاول دارایی‌ها توسط شرکت‌های بزرگ خواهد بود. یعنی، آن‌ها آن‌طور که همیشه کرده‌اند، بنگاه‌های مشهور، فن‌آوری‌های و منافع را می‌گیرند، و بجای آن بیکاری می‌گذارند.
نظام تولیدی ما به‌جای خصوصی‌سازی بیشتر نیاز دارد به مالکیت عمومی بازگردد. دولت باید برای متوقف کردن نابودی اولیوتی مداخله می‌کرد. بسیاری از شیفتگان سطحی «سیلیکون ولی» آمریکا فراموش می‌کنند که اولیوتی یک میراث تکنولوژی اطلاعاتی منحصر بفردی داشت که پاک شده است. ما باید فیات را، به جای گذاشتن در دست‌های خصوصی دریافت کنندۀ پول عمومی، ملی می‌کردیم. و با توجه به فاجعه صنعتی کشور که توسط نخبگان کارآفرین و طبقه سیاسی-از آزگلیو چیامپی [نخست‌وزیر ایتالیا از ١۹۹٣ تا ١۹۹۴ و رییس‌جمهور ایتالیا در دورۀ ٢٠٠۶-١۹۹۹] تا رومانو پرودی [نخست‌وزیر از مه ١۹۹۶ تا ٢١ اکتبر ١۹۹۸ و از مه ٢٠٠۶ تا مه ٢٠٠۸] و سیلویو برلوسکونی [که از ١۹۹۴ تا ٢٠١١ سه دوره نخست‌وزیر بود] بوجود آمد، شخص میتواند به این فهرست بیافزاید.
اکنون دولت «ائتلاف بزرگ» موج دیگری از خصوصی‌سازی را آغاز کرده است و یک‌بار دیگر هزینه این را، کارگران کشور می‌پردازند. همان کارگرانی که چند سال پیش علیه برنامه خصوصی‌سازی فینکاتری مبارزه کردند و پیروز شدند. با این دستاورد که ایتالیا از معدود کشورهای غربی است که هنوز کشتی‌های بزرگ، زیبا می‌سازد. اما نه در آینده.
ما باید این را متوقف کنیم. ما در جنوا با اعتصاب علیه خصوصی‌سازی شرکت ترابری عمومی تلاش می‌کنیم؛ لازم است که این شورش به سرتاسر کشور گسترش یابد.
پیوند کوتاه: https://tinyurl.com/ten8pvy8