تارنگاشت عدالت – بایگانی دورۀ دوم
گرینش و تابپ: ع. سهند
رفيق کيانوری ٧ مهر ماه ۱۳۶۱
در آستانه چهل و يکمين سال درآمد حزب تودۀ ايران به پهنه سياست کشور، که مراسم شادمانه آن، با توجه به سوگواری‌های ناشی از جنگ، به ناگزير خاموشانه درگذشت، بنابر وظيفه انترناسيوناليستی نيز، که ما توده‌ای‌ها مفتخر به انجام آن هستيم، «ميهن خشم» را برای پيش‌کش راه و رزم مبارزان فلسطين تقديم می‌کنم و از شما، که همواره زبان رسای ما بوده ايد، می‌خواهم که اين شعر را، به هر ترتيب که مصلحت است، به ياران خستگی‌ناپذير جبهه نبرد فلسطين عليه امپرياليسم آمريکا و صهيونيسم اسرائيل برسانيد.
با سپاسگزاری
سياوش کسرايی
***
ميهن خشم
پيش‌کش رزم و راه مبارزان فلسطين
مرحبا دست مريزاد شما
جنگجو کولی‌ها
خلقی آواره و اين پهنه وطن
حسرتش دارم من.
دل من
دل ما
دل محرومان و رنجبران دنياست
ميهن خشم شما.
در سراسر همه هنگامه هول
باز ای روئين‌تن
چشم دارم به تو من.
ديدمت شاخه زيتون در دست
با تفنگی بر دوش
پای گهواره و در مزرعه و مدرسه، بار ديگر
ديدمت در سنگر.
يا در آن روز که در حلقه مرگ
کربلا کردی غوغا کردی
زير چشم همگان
کينه‌ورزان را رسوا کردی.
وندر آن شامگه شوم- که ديگر مرساد!- :
دست‌هايی که برآمد به وداع
بوسه‌هايی که رها شد در باد
اشک‌هايی که فرو ريخت به خاک
واژه‌های دلخواه
واژه‌های پرپر
گفته ناگفته، به لب نامده، آه …
آخرين نيست ولی اين ديدار
پردۀ آخر اين نقش کز آنِ من و توست
هم بود در پيکار
•
هر کجايش بفشانند و به هر جا ببرند
دانۀ خشم و خروش
در شيار همه خاکی روياست
و هر آن شعله که با هيمۀ جان درگيرد
در سراپردۀ بيدادگران هم گيراست.
عصر آسايش انسانم در منظره‌ها چشم‌نواز
عصر سامان بشر
آن‌گه اين خلق پريشان گشته
آن‌گه اين خصم جدايی‌انداز
هم‌زبان تو اگر نيستم اما بنگر
هم‌نبرد تو و هم‌درد توام
دشمن دشمن نامرد توام.
نيست ما سوختگان را ای يار
هيچ ره جز پيکار.
گر در اين جبهه کنی ياوری‌ام
می‌شناسی و به جای آوريم.
ميهن مجروحم
-تيربان شدۀ جنگ ستم-
روی دوش و دامن
دارد از خون پرچم.
ولی اين دريا برخاسته است
رخت توفان به تن آراسته است
دشمنان هر چه درشت
مشت، بيهوده بر اين موج گران می‌کوبند
گردبادی را با جاروبی می‌روبند.
تو به هر مرغک عاشق که پريد از سر بام
يا به هر جان جسور
که به صد وسوسه از کوچۀ معشوقه گذشت
ببر از من پيغام:
که فرود آی و ببين ديدۀ من لانه توست
دل من خانۀ توست
و نه تنها دل و دست من در کار شماست
هر کجا هست يکی جان بلند
با شما دارد در رزم رهايی پيوند.
فاتحانيد سرافراز، برآريد سرود
بر شما باد درود.
۶ مهر ۱۳۶۱
سياوش کسرايی