نویسندگان گزارش «جهانی‌سازی شکنجه» اعلام کردند که ۵۴ کشور، در جست‌وجو، انتقال و شکنجه مظنونین به تروریسم، به «سیا» کمک کردند. این کار بعد از ١١ سپتامبر ٢٠٠١ از طرف «سیا» آغاز شد. در مناطق شوروی سابق، «سیا» از طرف دولت‌های آذربایجان، گرجستان، لیتوانی و ازبکستان حمایت شد. اگر کمک پنهان دولت‌های افغانستان، پاکستان و مصر تعجب‌برانگیز نیست، «سیاه‌چال‌ها» در دولت‌های سوئد، فنلاند، آلمان، بریتانیا، دانمارک و ایسلند، یعنی کشورهایی که از علنیت و شفافیت لاف می‌زنند، عجیب است. طبق این گزارش، جمهوری اسلامی ایران از جمله کشورهایی بود که در«تحویل» بازداشت‌شدگان به «سیا» شرکت نمود.
تارنگاشت عدالت – بایگانی دورۀ دوم
منبع: گاردین، نشریه حزب کمونیست استرالیا
٢٠ فوریه ٢٠١٣
نویسنده: لی‌یوبا لولکو
کمک بیش از ۵٠ کشور به «سیا» در شکنجه زندانیان
نویسندگان گزارش «جهانی‌سازی شکنجه» اعلام کردند که ۵۴ کشور، در جست‌وجو، انتقال و شکنجه مظنونین به تروریسم، به «سیا» کمک کردند. این کار بعد از ١١ سپتامبر ٢٠٠١ از طرف «سیا» آغاز شد. در مناطق شوروی سابق، «سیا» از طرف دولت‌های آذربایجان، گرجستان، لیتوانی و ازبکستان حمایت شد. برخی تحلیل‌گران از این‌که این لیست شامل روسیه نمی‌شود، اظهار تعجب کردند.
گزارش در ۵ فوریه در نیویورک از طرف «صندوق جامعه باز» جورج سوروس ارايه شد. نویسندگان با جزيیات توصیف می‌کنند که چگونه «سیا» کشورهای «طرف سوم» را در عملیات موسوم به «اجرای فوق‌العاده» درگیر کرد. آن‌ها در بازداشت بدون حکم دادگاه و زندان و شکنجه همراه آن برای گرفتن اعتراف درگیر بودند. در مواردی این اعتراف ساختگی بود و به عنوان مثال، برای توجیه مداخله ایالات متحده در عراق، از آن استفاده شد.
گزارش می‌گوید ١٣۶ نفر تحت روال فوق‌العاده بازداشت شدند، و جزيیات هر داستان را توضیح می‌دهد. اگر کمک پنهان دولت‌های افغانستان، پاکستان و مصر تعجب‌برانگیز نیست، «سیاه‌چال‌ها» در دولت‌های سوئد، فنلاند، آلمان، بریتانیا، دانمارک و ایسلند، یعنی کشورهایی که از علنیت و شفافیت لاف می‌زنند، عجیب است. این دولت‌های «مستقل» و «غیرمتعهد» به گفته دیک چنی معاون سابق ريیس‌جمهور، به دستور «سیا» عمل کردند، و بدون سروصدا، بدون بحث، با استفاده از منابع و شیوه‌های موجود خود، انسان‌ها را بدون محاکمه نابود کردند. چنی در ٢٠١١ در یک مصاحبه تلویزونی با شبکه خبر فوکس گفت که این یک برنامه بزرگ بازجویی شدید، و مطلقاً قانونی بود. او گفت این را نمی‌توان شکنجه نامید و باید از سر گرفته شود. این قانونی نبود، زیرا ایالات متحده کنوانسیون سال ١٩٨۴ سازمان ملل متحد علیه شکنجه را امضاء کرده است. موضوع دیگر این است که قوانین داخلی پیرامون شکنجه شدیداً نقص دارند و با کنوانسیون منطبق نیستند.
چهار سند محرمانۀ تصویب شده در دوره ریاست جمهوری جورج دبلیو بوش، در ایالات متحده منتشر شد. این اسناد حاوی توصیف جزيیات شیوه‌های مجاز بازجویی از طرف «سیا» است. اسناد، فهرست کاملی از شیوه‌های سخت بازجویی، شامل ضربه زدن به صورت، قرار دادن زندانی‌ها در جایی که نتوانند حرکت کنند، مجبور کردن آن‌ها به ایستادن در حالت‌های ناراحت کننده، و محرومیت از خواب را در برمی‌گیرد. مقررات هم‌چنین استفاده از شکنجه به وسیله آب (شبیه‌سازی غرق شدن) و قرار دادن زندانیان در محل‌های پُر از حشرات را، مجاز می‌دانست. پرزیدنت اوباما گفت که با فرمان خود به این شیوه‌ها پایان داد، اما در این مورد تردید جدی وجود دارد.
برنامه در واقع «عالی» بود، زیرا به توجیه جنگ علیه صدام حسین امکان داد، دشمنان کنونی ایالات متحده- سوریه و ایران- را به عنوان متحد جلب کرد. با این وصف، در ایران کسی شکنجه نشد. دولت ایران در مارس ٢٠٠٢، پانزده زندانی افغانی مظنون به تروریسم را با گروهی از شهروندان خود مبادله کرد. شش نفر از گروه به زودی به زندان‌های مخفی در ایالات متحده منتقل شدند، و تا به امروز در آنجا هستند. همکاری با ایران در سال ٢٠٠٢، زمانی که پرزیدنت بوش ایران را بخشی از یک «محور شیطانی» اعلام کرد، پایان یافت.
پرزیدنت اسد توافق‌نامه ویژه‌ای با «سیا» امضاء کرد و در ٢٠٠١-٢٠٠٢ با «آژانس» همکاری کرد. حداقل ٩ مظنون در سوریه بازداشت شدند یا برای بازجویی به آنجا منتقل شدند. زندانیان در زندانی در «فلسطین دور» در حومه غرب دمشق قرار داده شدند. مورد معروف دستگیری و استرداد ماهر ارار، یک شهروند کانادايی به سوریه در سال ٢٠٠٢ است. ارار بیش از ده ماه در زندان بود. گزارش «صندوق» گفت او در شرایط دهشتناکی، در یک قفس، قرار داده شد و با شیلنگ او را می‌زدند و جریان برق به او وصل می‌کردند.
معمر قذافی نیز به «سیا» کمک کرد. براساس گزارش، او به هواپیمایی که یک بازداشتی اهل هنگ‌کنگ به نام ابومنطیر را منتقل می‌کرد، اجازه پرواز داد. قذافی در کنار حسنی مبارک ريیس‌جمهور مصر- که بعداً از طرف آمریکایی‌ها به سرکوب خشن «بهار عربی» متهم شد- کار می‌کرد. اما، ددمنشی او، زمانی که به او نیاز بود، اشکالی نداشت. مبارک فرمان دستگیری و بازجویی از ابن‌الشیخ ال‌لیبی را صاد کرد، نامبرده تحت شکنجه به مقامات مصری اطلاعات نادرستی درباره عراق داد، و گفت که دولت آن سلاح‌های شیمیایی و بیولوژیک در اختیار القاعده قرار داده است. این اطلاعات به دست آمده تحت شکنجه، بعداً از طرف ژنرال کولین پاول در سخنرانی او در سازمان ملل برای توجیه حمله ایالات متحده به عراق، مورد استقاده قرار گرفت. ال‌لیبی بعداً گفته‌های خود را انکار کرد، اما به زودی در یک زندان در لیبی، گویا در نتیجه خودکشی، درگذشت.
اتحاد شوروی سابق نیز به «سیا» کمک کرد. مقامات آذربایجان به آژانس اجازه دادند از فرودگاه‌های کشور برای انتقال زندانی‌ها استفاده کند. گزارش گفت، شرکت هواپیمایی ریچمور، که تحت قرارداد با «سیا» کار می‌کرد، حداقل ٧۶ پرواز از باکو داشت. گزارش به بازداشت احمد‌محمد ال‌هذا داربی در ٢٠٠٢ در آذربایجان اشاره می‌کند، که از طرف «سیا» منتقل شد و بعداً در زندانی در برقام افغانستان قرار داده شد، و در آنجا تحت انواع شکنجه قرار گرفت.
براساس گزارش، میخائیل ساکاشویلی ريیس‌جمهور گرجستان، که در ٢٠٠۴ به قدرت رسيد، فرمان دستگیری و استرداد چندین نفر از مظنونین مورد نظر «سیا» را، که ظاهراً در ارتباط با جنگجویان چچنی که در تنگه پانکیسی آموزش می‌دیدند، صادر کرد.
برگفته از: pravda.ru
http://www.cpa.org.au/guardian/2013/1582/14-nearly-50-countries.html
پیوند کوتاه: https://tinyurl.com/mwts6auy