عدالت: نخستین روزنامه‌نگار غربی در روسیه و ولنوواخا تحت کنترل جمهوری دمکراتیک دونیتسک (گزارش ویژه)

تارنگاشت عدالت – دورۀ سوم

منبع: آمریکای لاتین در جنبش
نویسنده: آدولفو پرز اسکیبل
۱۷ مارس ۲۰۲۲

 

حقیقت، نخستین قربانی جنگ است!

 

آیسخلوس نمایشنامه‌نویس یونان باستان خاطرنشان کرد که حقیقت نخستین قربانی جنگ است، امروز می‌توانیم این را در رسانه‌های سلطه‌گر ببینیم که با دروغ و تحریف اطلاعات را دستکاری می‌کنند و به دنبال تحمیل یک شیوه تفکر و اذهان تک-فرهنگی هستند.

جنگ بین روسیه و اوکرائین از این مستثنا نیست، محافلی وجود دارند که ادعا می‌کنندخواهان صلح هستند، اما به درگیری دامن می‌زنند و سعی دارند با ریختن نفت بیش‌تر آتش را خاموش کنند. آن‌ها به اوکرائین اسلحه می‌فرستند و علیه روسیه تحریم‌های اقتصادی اعمال می‌کنند. دستکاری در اطلاعات آزادی مطبوعات را سانسور می‌کند، روزنامه‌نگاران، مردان و زنانی وجود دارند که جان خود را به خطر می‌اندازند تا حقایق جنگ را گزارش دهند، اما رسانه‌های سلطه‌جو اطلاعات را سانسور می‌کنند، آن‌ها بخشی از نظام و مسئول دروغ‌ها هستند.

من نمی‌توانم به جولیان آسانژ اشاره نکنم که به دلیل افشای اسناد وزارت امور خارجه [آمریکا] از جنایات مرتکب شده در عراق و جهان، در زندان انگلیس است و آن‌ها با درخواست استرداد به ایالات متحده آمریکا به دنبال ساکت کردن جولیان و پنهان کردن حقیقت هستند.

آنچه می‌خواهم به آن اشاره کنم تازه نیست، تاریخ طولانی زندگی بشر است که در دروغ، شناخت نادرست و فراموشی عمدی پیچیده شده است، ما به حافظه‌ای نیاز داریم که اکنون ما را روشن کند و بداند که حقیقت نخستین قربانی جنگ است.

در طول جنگ عراق، ایالات متحده آمریکا و متحدانش دروغ‌های جورج بوش را مبنی بر این‌که عراق دارای «سلاح‌های کشتار جمعی» است منتشر کردند، که با کارزار بزرگ رسانه‌های سلطه گر در جهان همراه بود، آن‌ها با سکوت همدستانه خود این سیاست و جنگ را توجیه کردند.

در ۱۲ فوریه ۱۹۹۱، مایرید کوریگان ماگوایر برنده جایزه صلح نوبل از ایرلند شمالی با من تماس گرفت تا برای یک مأموریت بشردوستانه به عراق سفر کنیم. به دلیل محاصره هوایی تحمیل شده به وسیله ایالات متحده، ما از طریق زمینی از امان، اردن ، با یک وانت با بار نمادین آب که ارزش آن به دلیل آلوده شدن آب بغداد از طلا بیش‌تر بود، به بغداد سفر کردیم.

هدف این بود که یک محموله کوچک را به بیمارستان اطفال تحویل دهیم، ما از وضعیت خطیری که پزشکان به دلیل کمبود دارو و سایر لوازم با آن روبه‌رو بودند مطلع شدیم. هنگامی به بغداد رسیدیم، هیئت کوچکی که از مایرید، پدر روحانی جان- یسوعی عضو «انحمن آشتی» (Fellowship of Reconcilation) از ایالات متحده- یک روزنامه‌نگار از انگلستان و خود من تشکیل می‌شد. در هتل نیمه ویران و فاقد همه چیز مستقر شدیم، پس از این سفر طاقت‌فرسا استراحت کردیم و فردای آن روز یک زن مسلمان برای ما توضیح داد که برای شستن لباس‌های شش فرزندش پناهگاه را ترک کرده بود، و هنگامی که پس از بمباران به پناهگاه بازگشت کودکانش دیگر در آنجا نبودند، مرگ آن‌ها را ربوده بود.

بر اساس اطلاعات رسانه‌های اصلی، دو بمب هوشمند از طریق لوله تهویه وارد شده و یک پناهگاه نظامی را منهدم کرد. به گفته او‌الوداع- مادر وداع- این یک پناهگاه بود و بیش از ۵۰۰ کودک را با مادرانشان نابود کردند و کشتند؛ ، بمب اول خیلی ها را کشت، بمب دوم داخل شد و دما را به بیش از ۵۰۰ درجه رساند، لوله‌ها را ترکاند، همه را کشت، فقط ۱۷ نفر زنده ماندند. ما در سطح بین‌المللی فاکت‌ها را اعلام کردیم پاسخ سکوت بود. ایالات متحده این واقعیت را به مثابه «خسارت جانبی» در هر جنگ توجیه کرد.

ما همراه این زن به پناهگاه مدور رفتیم، در میان آوار و بقایای بمباران، خانواده‌ها از نقاشی‌ها و لباس‌های فرزندانشان عکس می‌گرفتند. مکان به محل سخنوری [در محکومیت این جنایت] مبدل شد. همراه با درد حاضران و همه مردم عراق، دست به دست هم دادیم و به زبان‌هایی که نمی‌دانستیم، اما با قلب و ذهنمان می‌فهمیدیم، برای ارواح کودکانی که زندگی و امید آن‌ها ربوده شده بود دعا کردیم. از خدا خواستیم که جنگ تمام شود، ما با همه بشریت در اشتراک بودیم. مردی به من گفت: من به خدا باور ندارم، نمی‌دانم چگونه دعا کنم – در جوابش گفتم، نگران نباش، خدا به تو باور دارد – فقط سکوت کن و به سکوت خدایی که با تو و همه بشریت حرف می‌زند گوش بده.

در شرایط کنونی جنگ بین روسیه و اوکرائین، ما دعا می کنیم تا جنگ متوقف شود، ما به قدرت دعا اعتقاد داریم و می‌خواهیم که همه ادیان گرد هم آیند و برای پایان جنگ دعا کنند. صلح اعطا نمی‌شود، ساخته می‌شود و رسیدن به آن شهامت زیادی می‌خواهد.

با تحریم روسیه درگیری حل نخواهد شد، ایالات متحده آمریکا و اروپا باید «منطق مسلحی» را که در ساختارها و اذهان خود دارند «خلع‎سلاح نمایند».

روسیه باید جنگ را متوقف کند و پای میز مذاکره بنشیند. اوکرائین باید مردم خود را نجات دهد و وضعیت را بنحوی حل کند که شامل عضویت در ناتو و داشتن پایگاه‌های نظامی و آزمایشگاه‌های بیولوژیکی و شیمیایی زیر نظر وزارت امور خارجه ایالات متحده – که همدستی آ را برملا می‌کند- نباشد، کشتار استان‌های جدایی‌طلب مانند دونباس و سایر استان‌هایی را که به مدت هشت سال از خشونت اوکرائین در رنج بوده‌اند متوقف کند. در جنگ بیگناهی وجود ندارد، همه مسئول هستند. خشونت باعث خشونت بیش‌تر می شود و راه‌حل درگیری نیست.

من «دیوان پیلاطس» را به یاد شما می‌آورم که با خباثت دست‌های خود را با خون قربانیان بی‌گناه شست، و علی‌رغم تلاش برای کشتن حقیقت، پرسید: حقیقت چیست؟ یک ضرب‌المثل باستانی می‌گوید: «تاریک‌ترین ساعت شب، درست پیش از طلوع است»، دوباره و دوباره نور طلوع می‌کند و در دعا و روح دوباره متولد می‌شود، امید به زندگی را از دست نمی‌دهیم زیرا جهان دیگری ممکن است. خداوند آزادی را به ما عطا کرده است، انسان‌ها برای استفاده و سوء استفاده‌ای که از آن می‌نماییم مسئول هستند.

————————
توضیحات «عدالت»:
آدولفو پرز اسکیبل هنرمند نقاش، نویسنده و مجسمه‌ساز اهل آرژانتین. وی در سال ۱۹۸۰ به دلیل ایستادگی در مقابل آخرین دیکتاتوری آرژانتین که ۱۴ ماه بخاطر آن در زندان گذراند برنده جایزه صلح نوبل شد.

مایرید ماگوایر فعال مدنی، نویسنده و مستندساز است. وی به دلیل تلاش‌های مشترکش با بتی ویلیامز در راستای حل درگیری‌های سیاسی ـ قومی ایرلند شمالی در سال ۱۹۷۶ جایزه صلح نوبل را دریافت-

«انجمن آشتی» ایالات متحده در سال ۱۹۱۵ توسط ۶۸ صلح‌طلب تاسیس شد و بزرگ‌ترین، قدیمی‌ترین سازمان صلح و عدالت بین-ادیان در ایالات متحده است

پونطیوس پیلاطس والی فلسطین در سال‌های ۲۶ تا ۳۶ پس از میلاد بود. شهرت این والی خونریز بیش‌تر به علت محاکمه و تصلیب عیسی است، تا جنایات گسترده او علیه جمعیت آن روز فلسطین.

***

مشرق

۲۴ بهمن ۱۳۹۸

جنایت آمریکا در العامریه عراق ۲۹ ساله شد +عکس

https://tinyurl.com/mwddurh2

مردم عراق امروز سالروز درگذشت قربانیان جنایت ۲۹ سال پیش آمریکا علیه پناهگام العامریه را گرامی می‌دارند؛ جنایتی که بیش از ۴۰۰ کشته از زن و مرد و کودک بر جای گذاشت.

به گزارش مشرق، ساعت چهار و نیم بامداد روز ۱۳ فوریه ۱۹۹۱ جنگنده «لاکهید اف-۱۱۷» آمریکا با دو موشک لیزری و نقطه زن، پناهگاه «العامریه» در بغداد را هدف قرار داد و تمامی افراد داخل آن در آتش سوختند.

در این حمله اولین موشک به سقف پناهگاه اصابت کرده و موجب ایجاد حفره بزرگ در سقف می‌شود و موشک دوم نیز با ورود از این حفره به در ورودی طبقه اول که شش تن وزن و نیم متر قطر داشت اصابت می‌کند و در حالی که افراد داخل آن هنگام حمله در خواب بودند، درهای پناهگاه آتش گرفت و کسی نتوانست از آن خارج شود. همچنین امکان ورود به پناهگاه برای نجات نیز وجود نداشت. ۴۰۸نفر در آتش سوختند. ۲۶۱نفر از آنها زن و ۶۲ نفرشان کودک و خردسال بودند. کوچک‌ترین قربانی یک نوزاد هفت روزه بود و هیچ اثری از او بر جای نماند.

به نوشته وبگاه السومریه، عراقی‌ها با گذشت ۲۹ سال از آن روز، هنوز جنایت جرج بوش پدر را فراموش نکرده‌اند. آن‌ها در شبکه‌های اجتماعی نوشته‌اند که هنوز قاتلان و عاملان این جنایت محاکمه نشده‌اند.

«مروان الحمدانی» نویسنده عراقی در صفحه فیس بوک خود در این باره نوشت: «امروز سالروز جنایت پناهگاه العامریه در ۱۹۹۱ است… دیروز با امروز چه فرقی کرده است جز اینکه جنایت‌ها ادامه دارد؟» «علی العبیدی» دیگر نویسنده عراقی نیز نوشت: «جنایت‌ها با گذر زمان از بین نمی‌روند… پناهگاه العامریه جنایت تاتار زمان است. جنایتی که هنوز پابرجاست.»

«وسام الوائلی» نیز در صفحه خود تأکید کرد که عراقی‌ها جنایت پناهگاه العامریه را فراموش نمی‌کنند و این لحظات همچنان در خاطر عراقی‌هاست.

«علی وجیه» دیگر نویسنده عراقی نیز خطاب به بوش پدر نوشت: «جنایتی که جلاد نسل ما یعنی بوش پدر مرتکب شد… چه ننگ‌ها که به دامن توست». او نوشت که اولین جنازه‌ای که در عمر خود دیده بود را زمانی دید که تلویزیون عراق جسد یک کودک آتش گرفته در این جنایت را نشان می‌داد.

«نصیر شمه» هنرمند عراقی نیز در برنامه نوازندگی ماهانه خود گفت: «آن روز من سرباز بودم و از نزدیک شاهد این جنایت بزرگ بودم که زندگی صدها کودک عراقی را از آن‌ها گرفت.»

او در ادامه گفت که پس از سال‌ها دوباره به محل جنایت رفته و این مکان آمریکا و هر کسی که عامل آن جنگ فاجعه‌آمیز بود را محکوم می‌کند.

پس از این جنایت دولت آمریکا مدعی شد که خلبانان گمان می‌کردند که آن‌جا یک مقر نظامی است؛ اما بعدها ثابت که چندین هواپیمای شناسایی چندین روز بر فراز این مکان پرواز می‌کردند و مقامات آمریکایی کاملا از ماهیت پناهگاه اطلاع داشتند.

هرچند دولت اردن در آن زمان سه روز عزای عمومی اعلام کرد و به همراه اسپانیا خواستار تحقیقات بین‌المللی شد اما تا کنون هیچ نهادی به این جنایت نپرداخته است.

پیوند کوتاه: https://tinyurl.com/2p8ku5sw