تارنگاشت عدالت – دورۀ سوم

 

● «پنهان نیست که کارنامه مداخله‌های تجاوزکارانه ناتو و قدرت‌های امپریالیستی و منطقه‌‌ای، خود بسیار خونین است. بی‌اعتنایی آنها را به قوانین بین‌المللی و از جمله منشور سازمان ملل متحد پیش از این در هجوم‌های خودسرانه و خونین آنها به یوگسلاوی، عراق (دو بار)، افغانستان، سوریه، مالی، سومالی، لیبی، هاییتی، و دیگر کشورها دیده‌ایم. این بی‌اعتنایی به قوانین بین‌المللی و قلدری و تجاوزگری در عرصه روابط بین‌المللی، فضایی را به وجود می‌آورد که اکنون دولتی مثل دولت الیگارش‌های روسیه هم با احتساب برخی توانایی‌های نظامی – اقتصادی که دارد، با تحریک‌های ناسیونالیستی از آن بهره می‌گیرد.» (بیانیه کمیته مرکزی حزب تودهٔ ایران دربارهٔ جنگ در اوکراین:همراه با کارگران و زحمتکشان جهان و نیروهای مترقی، برای صلح، بر ضد جنگ، تجاوزگری و امپریالیسم»، ۸ اسفند ۱۴۰۰).

● «نگرش به تحولات عراق در ابتداي قرن ٢١ ميلادی را نمی‌توان از دريچه بينش سال‌های بين دو جنگ جهانی که استعمارگران به دلخواه خود نقشه‌های جغرافيای سياسی را ترسيم می‌کردند و يا ديد سال‌های ٧٠ ميلادی و اوج مبارزات ضد استعماری انجام داد. تحولات سياسی دو دهه گذشته و تغييرات پايه‌ای که در تناسب قوای بين‌المللی پديد آمده است مهر خود را بر تحولات خاورميانه بر جای گذاشته است. اين واقعيت که امروز يکسال و سه ماه پس از اشغال نظامی عراق، کشورهای امپرياليستی به تحويل قدرت، قبول روند سياسی براي اعاده کامل حاکميت و نقش سازمان ملل گردن می‌گذارند، را بايد متأثر از مبارزه خستگی ناپذير و چند سويه نيروهای ترقی‌خواه عراق در درون و بيرون کشور و در پيوند با جنبش مردمی ضدجنگ در سراسر جهان ديد.» «نامه مردم» شماره ۶۹۰ مورخ ۱۶ تير ماه ۱۳۸۳، در دفاع از طرح امپرياليستی به اصطلاح «انتقال قدرت» به کارگزاران امپرياليسم آمريکا در عراق!

***

 

منبع: مارکسیسم-لنینیسم امروز
نویسنده: آلن مک‌لئود

برگردان: ع. سهند

 

روسیه «اولیگارش» دارد، آمریکا «بیزنس‌من»!

در ۱۵۰ مقاله «نیویورک تایمز»، «سی. ان. ان» و «فاکس»، به نظر می‌رسد واژه «اولیگارش» مختص میلیاردرهای اسلاوی است

 

جیمی کارتر رییس‌جمهور سابق در قضاوت پیرامون مطالعات آکادمیک کارشناسانه، و اظهار نظر‌ها در اکثر رسانه‌های مشهور ما (مانند «واشنگتن پست»، ۸ آوریل ۲۰۱۴ و «نیویورکر»، ۱۸ آوریل ۲۰۱۴) گفت حتا در این رسانه‌ها گاهی اوقات می‌بینید که به ایالات متحده به مثابه یک «اولیگارشی» اشاره می‌شود. در واقع، پال کروگمن سال‌ها این‌را در («نیویورک تایمز»، ۳ نوامبر ۲۰۱۱ و ۱۵ مه ۲۰۱۵، و ۱۵ ژوئیه ۲۰۱۹) گفته است. فقط سه نفر بیش از مجموع ۵۰ درصد پایین کشور ثروت دارند، و تروتمندترین اشخاص در جامعه از پول خود برای نفود بر رسانه‌ها، جامعه و دولت استفاده می‌کنند.

اما اگر ایالات متحده یک اولیگارشی است، در این‌صورت اولیگارش‌ها چه کسانی هستند؟ یکی از نامزدها که اخیراً در خبرها بود، دیوید کوک، میلیاردر محافظه‌کار است که در ۲۳ اوت درگذشت. کوک یازدهمین فرد ثروتمند و بیست‌ونهمین فرد قدرتمند در جهان بود که به گفته فوربس بیش از ۵۰ میلیارد دلار ثروت داشت. سلطان مواد شیمایی و سوخت فسیلی از ثروت عظیم خود برای پول دادن به انکارکنندگان تغییرات اقلیمی و مسدود کردن برخورد به بحران اقلیمی استفاده می‌کرد. او بودجه شمار زیادی از جریانات راست از جمله «تی پارتی»، رسانه‌ها، سیاستمداران و اتاق‌های فکر محافظه‌کار را تأمین می‌نمود. کوک سندیکاها را متلاشی می‌کرد، مخالف محدود کردن سلاح‌های گرم بود، ابتکارات برای ایجاد ترابری عمومی را مسدود می‌کرد و حرکت به سوی ملی کردن خدمات درمانی را خنثا می‌نمود. او و برادرش چارلز بیش از هر کس دیگری به حزب جمهوری‌خواه و جامعه مدرن شکل دادند.

با این وجود، حتا رسانه‌هایی که مخاطبین لیبرال‌تری دارند در اعلان مرگ او از کاربرد واژه اولیگارش خودداری کردند. «نیکوکار» واژه‌ای بود که «واشنگتن پست» (۲۳ اوت ۲۰۱۹) برای توصیف او ترجیح داد و «ان. بی. سی» (۲۳ اوت ۲۰۱۹) و «سی. بی. اس» ( ۲۳ اوت ۲۰۱۹) او را به مثابه یک «نماد» که «میلیون‌ها دلار برای پژوهش درباره سرطان به بیمارستان‌ها داد» توصیف کردند. در عین‌حال، «نیوبورک تایمز» (۲۳ اوت ۲۰۱۹) درباره «شخصیت مردم‌دوست و اجتماعی، مرد نیکوکاری» که بیش از یک میلیارد دلار به مؤسسات خیریه داد، دُرفشانی کرد. لحن این مقالات عملاً شبیه رسانه‌های محافظه‌کارتر مانند «فاکس نیوز» (۲۴ اوت ۲۰۱۹) یا «وال استریت ژورنال» (۲۳ اوت ۲۰۱۹) بود.

بسیاری خارج از حباب رسانه‌های سرمایه‌داری این پوشش را به باد تمسخر گرفتند. کیتلین جانسون در «مدیوم» (۲۳ اوت ۲۰۱۹) خاطرنشان کرد که اگر کوک روسی بود یک «اولیگارش» نامیده می‌شد، و آدام اچ جانسون در توییتر (۲۳ اوت ۲۰۱۹) نوشت که «اولیگارش» واژه بارداری است که مختص نخبگان کشورهای خارجی دشمن است و نه پول‌سالاران خود ما.

به گفته رسانه‌ها چه کسی اولیگارش است و چه کسی اولیگارش نیست
برای سنجش این انتقادها، ما ۱۵۰ مقاله از تازه‌ترین مقالاتی را که در آن‌ها از واژه «اولیگارش» استفاده شده از وبگاه‌های «نیویورک تایمز»، «سی. ان. ان» و «فاکس نیوز» انتخاب کردیم. هدف تحقیق، یافتن پاسخ برای دو پرسش بود:
۱- از واژه اولیگارش برای اشاره به چه کسانی استفاده می‌شود؟
۲- کدام کشورها اولیگارشی محسوب می‌شوند؟

اوگنی پریگوزین، اولگا دریپاسکا، ویکتور وکسلبرگ، ویکتور پینچوک، رومن آبراموویچ، آراس آگالاروف: این فهرست کامل و مشخصاً اسلاوی کسانی است که «سی. ان. ان» اولیگارش معرفی می‌کند. در واقع، فقط دو مقاله از ۱۵۰ مقاله مورد سنجش از واژه اولیگارش برای توصیف غربی‌ها استفاده کردند: یک اظهارنظر عصبی شخصی در «نیویورک تایمز» (۱۵ ژوئیه ۲۰۱۹) مبتکرانه ایلان ماسک و ریچارد برانسون را «اولیگارش‌های راکت» توصیف کرد، و در بخش «تاکر کارلسون امشب» «فاکس نیوز» (۴ مه ۲۰۱۹) یک سخنگوی «انجمن ملی اسلحه» به کوری بووکر که خواهان کنترل اسلحه است، حمله کرد و او را یک «اولیگارش قانون‌ اساسی» نامید. باقی موارد همه از روسیه و دیگر کشورهای بلوک شرق بود.

در ۱۵۰ مقاله مورد بررسی، روسیه در ۸۹ مقاله و اوکرائین در ۳۵ مقاله اولیگارش توصیف شده اند. در ۱۳ مقاله دیگر، واژه در ارتباط با دیگر دولت‌های بلوک شرق پیشین به کار گرفته شده است: مولداوی (۶ بار)، قزاقستان (۲ بار)، مجارستان (۲ بار)، گرجستان (۲ بار) و آذربایجان (۱ بار). به گواتمالا نیز به مثابه یک کشور دارای اولیگارش اشاره شده است. بر روی‌هم، ۹۸ درصد کشورهایی که در ارتباط با اویگارش‌ها از آن‌ها نامبرده شده روسیه و دولت‌های بلوک شرق پیشین هستند.

کاملاً برعکس، فقط یک درصد مقالات به ایالات متحده در ارتباط با اولیگارش‌ها اشاره می‌کنند. که با توجه این‌که همه رسانه مورد بررسی در ایالات متحده هستند و زمان، فضا و کلمات بیش‌تری را به موضوعات ایالات متحده اختصاص می‌دهد، قابل توجه‌تر است.

این فاکت که واژه اولیگارش بار قومی یافته در مقاله (۲۲ مه ۲۰۱۹) «نیویورک تایمز» درباره جهان در حال تغییر بازی فوتبال روشن‌تر می‌شود. مقاله می‌گوید (تأکید از ما است): «در سال ۱۹۹۷، محمد الفاید بیزنس‌من و صاحب فروشگاه بزرگ اهل مصر کنترل باشگاه فولام را که یک تیم در لیگ دسته‌ دوم بود، به دست آورد و آن‌را به لیگ برتر ارتقاء داد؛ در سال ۲۰۰۳، رومن آبراموویچ اولیگارش روسی، که از نفت، آلومینیوم و آهن ثروتمند انباشته، باشگاه چلسی را خرید؛ در سال ۲۰۰۷، استن کرونگی، شوهر وارث وال-مارت شروع به خریدن سهام آرسنال کرد. در همان سال، خانواده‌ای که به مدت نیم قرن کنترل باشگاه لیورپول را در دست داشت، آن‌را به تام هیکس و جورج ژیلت، دو بیزنس‌من آمریکایی فروخت.»

واژه‌نامه کمبریج اولیگارش را به مثابه یک فرد یا گروهی از افراد قدرتمند که کنترل یک صنعت یا یک کشور را در دست دارند تعربف می‌کند، این واژه مطمئناٌ همان‌قدر درباره سلسله والتون قابل استفاده است که درباره یک غول معدن مانند آبراموویچ، اما میلیاردرهای آمریکایی اگر «نیکوکار» نباشند صرفاٌ «بیزنس‌من» هستند، در حالی‌که روس‌ها «اولیگارش»اند. به ديگر سخن، نخبگان ما در فعالیت اقتصادی عادی درگیرند یا برای خیر بشریت فعالیت می‌کنند، در حالی که نخبگان آن‌ها شریرانه بر سیاست‌ها مسلط می‌باشند.

بسیاری از این مقالات حتا زمانی که اولیگارش‌های مورد نظر روسی نیستند، به ارتباطات ظاهری آن‌ها به رییس‌جمهور ولادیمیر پوتین اشاره می‌کنند («سی. ان. ان»، ۲۰ و ۲۲‌ مارس ۲۰۱۹، «فاکس نیور»، ۲۱ مارس و ۱۴ مه ۲۰۱۹). استفن کولبرت مجری برنامه «نمایش آخر شب» (۲۰ ژوئیه ۲۰۱۹) «اولیگارش» را یک اصطلاح «روسی» برای «آدم ثروتمندی که نمی‌پرسد پولش از کجا آمده» تعریف کرد («اولیگارش» در واقع از یونانی به انگلیسی آمده است.) منصفانه بگوییم، کولبرت که به شوخی درباره کاربرد گزینشی اصطلاح صحبت می‌کرد، توضیح داد: «در آنجا نظام سیاسی به وسیله نخبگان ثروتمندی کنترل می‌شود که با پول نفوذ می‌خرند و بر دولت اعمال نفوذ می‌کنند، اما در آمریکا، ما انگلیسی صحبت می‌کنیم.»

اما، جیمز کلپر مدیر «اطلاعات ملی» ظاهراً در اظهارت بیگانه‌ستیز خود در اين باره که روس‌ها «به طور ژنتیک» به هدف‌ها شریرانه مانند پارتی‌بازی و اعمال نفوذ گرایش دارند، کاملاً جدی بود. او که مهمان یکی از برنامه‌های «فاکس نیوز» (۷ مه ۲۰۱۹) بود ابتدا به «اولیگارش‌ روسی» پرداخت و بعد به سراغ «اولیگارش اوکرائینی» رفت و گفت که کل منطقه از یک جمع بی‌شکل از اسلاوهای مزور، توطئه‌گر، فربه تشکیل می‌شود.

از نظر چگونگی کاربست واژه بین این سه رسانه تفاوت‌ کمی وجود دارد. «فاکس نیوز» به این دلیل که از نزدیک به داستان ارتباط هانتز پسر جو بایدن با مدیران تجاری اوکرائین پوشش می‌دهد احتمالاً بیش‌تر به اوکرائین اشاره می‌کند، در حالی‌که تعهد «سی. ان. ان» به «روسیه‌گیت» آن‌را تشویق می‌کند اولیگارش‌ها را به شخص ولادیمیر پوتین مرتبط نماید. اما بر روی‌هم، سه رسانه در چگونگی کاربست واژه و افرادی که واژه را درباره آن‌که به کار می‌گیرند، گرایش مشترکی دارند.

رسانه‌های سرمایه‌داری ایالات متحده گرچه نخبگان ثروتمند و قدرتمند خود را همان‌طور که اشاره شد«اولیگارش» نمی‌نامند، اما در مواردی اذعان می‌نمایند که خود ایالات متحده یک اولیگارشی است. اما حتا آن موارد اذعان بسیار اندک است و در مقالاتی عنوان می‌شوند که دقیقاً به آن نکته می‌پردازند. به استثنای این موارد، ایالات متحده عمدتاً به مثابه یک دمکراسی و یک نیروی خوب معرفی می‌شود.

و زمانی‌که سیاستمداری مانند برنی ساندرز می‌گوید این اولیگارش‌ها بر رسانه‌ها اعمال نفوذ می‌کنند، سردبیران ارشد با عصبانیت واکشن نشان می‌دهند، و ادعا می‌کنند او «مسخره» و «تئوری‌باف توطئه» است. ایالات متحده چه کشوری عجیبی است: یک اولیگارشی بدون اولیگارش.

برگرفته از: FAIR

https://mltoday.com/russia-has-oligarchs-the-us-has-businessmen/

———————————————-
توضیحات مترجم: برای اصل مطلب و پیوندهای اینترنتی آن به نشانی زیر مراجعه نمایید:

https://fair.org/home/russia-has-oligarchs-the-us-has-businessmen/

رسانه‌های لیبرال و نولیبرال جمهوری اسلامی ایران در این زمینه نیز نه تنها از رسانه‌های آمریکایی خط می‌گیرند، بلکه در اين میدان از «فاکس نیوز» و «سی. ‌ان. ان» و امثال آن‌ها خوش‌تر و بیش‌تر می‌رقصند. برای نمونه نگاه کنید به:
۱- «نگاهی به بزرگترین الیگارش‌های روسیه»، همیار پژوهش، ۱۹ بهمن ۱۳۹۷.
۲- «بهشت اولیگارش‌های روس»، دنیای اقتصاد، ۲۵ اسفند ۱۳۹۷.
۳- حتا بنده خدایی در دانشگاه تهران، با حمایت اساتید راهنمای خود، پایان‌نامه دوره کارشناسی ارشد خود را درباره «سیاست پوتین و جایگاه اولیگارشی روسی» نوشته است.
۴- «”بیزنس‌من” در قامت وزیر دفاع؟ رئیس جمهورآمریکا پاتریک شاناهان، رئیس پیشین بوئینگ را به سرپرستی وزارت دفاع منصوب کرد.»، خراسان، ۴ آذر ۱۳۹۷.
۵- «دوئل حقوقدان [روحانی] و بیزنس‌من [ترامپ] در نیویورک»، خبر فارسی، ۵ مهر ۱۳۹۸.

پیوند کوتاه: https://tinyurl.com/ur929hxh