به‌نظر می‌رسد آمریکا حضور خود در منطقه را برطبق سرنوشت انقلاب‌ها/ جنگ‌هایی که «بهار عربی» می‌نامند، مهندسی یا طراحی می‌کند. البته، این تنها عامل نیست. شکست ابزار یا سستی گزینه‌های آن نیز در میان است. آهنگ حرکت ایالات متحده براساس پایان یا سقف درگیری‌ها یا حل دیگر درگیری‌ها، جای دولت‌ها را در یک نقشه جدید مداخله تجدید می‌کند، یا برای فعل و انفعال حساب‌های دیگر فضا ایجاد می‌نماید (همان‌طور که در مورد خواست ایران به عبور از مانع تحریم و محاصره اقتصادی صورت گرفت، که احتمالاً با خواست‌های ایجاد یک توازن مؤثر در مقابل توحش گروه‌های سنی یا سلفی تلاقی نمود). آمریکا که به زمین توافق آمد، و اختلاف با رییس‌جمهور دشمن خود/ایران را کنار نهاد، این کار را با رییس‌جمهور متحد خود/مصر نکرد، و در این علامت قیامت کُبرا قرار دارد.
تارنگاشت عدالت – بایگانی دورۀ دوم
منبع: الندا، نشریه حزب کمونیست لبنان
٢۷ نوامبر ٢٠١٣
نویسنده: وائل عبد‌الفتاح
١
به‌نظر می‌رسد آمریکا حضور خود در منطقه را برطبق سرنوشت انقلاب‌ها/ جنگ‌هایی که «بهار عربی» می‌نامند، مهندسی یا طراحی می‌کند. البته، این تنها عامل نیست. شکست ابزار یا سستی گزینه‌های آن نیز (بازی با فاصلۀ بین قطر و عربستان سعودی برسر نفوذ حکومت اسلامی از طريق پر کردن خلاء سیاسی با دادن سهم فرقه‌گرایی مذهبی) در میان است.
نتیجتاً، مرحله کاملی از تاریخ سیاسی به‌تدریج و طبق آهنگ حرکت صفحه‌های قدرت پس از زمین لرزه مرتبط با سقوط نظام‌ها – نه مرتبط با ظرفیت‌ها برای ساختمان «دولت‌های نوین»- جریان دارد.
آهنگ حرکت ایالات متحده براساس پایان یا سقف درگیری‌ها یا حل دیگر درگیری‌ها، جای دولت‌ها را در یک نقشه جدید مداخله تجدید می‌کند، یا برای فعل و انفعال حساب‌های دیگر فضا ایجاد می‌نماید (همان‌طور که در مورد خواست ایران به عبور از مانع تحریم و محاصره اقتصادی صورت گرفت، که احتمالاً با خواست‌های ایجاد یک توازن مؤثر در مقابل توحش گروه‌های سنی یا سلفی تلاقی نمود).
صحنه در اینجا توسط میانه‌روها/ اصلاح‌طلبانی آماده شد، که با حکومت و ایدئولوژی آن تصادم نمی‌کنند، آن‌ها نسخه افراطی را نیز نمی‌‌پذیرند، میانه‌روی آن‌ها ماهیتاً به‌میزانی نیست که ایدئولوژی موجود را کنار بگذارد بلکه خواهان ادامه عدم انقراض آن هستند.
٢
و در مصر این جناح تقریباً فاقد نفوذ است. زیرا حضور آن‌ها در دولت طبق منطق مهمان‌نوازی سنگین عمل می‌کند، اما خارج از دولت انقلابیون رادیکال بدون تشکل سیاسی وجود دارند، اینجا شما به ماشینی احتیاج داشتید که جای دولت قدیم را بگیرد و فاصله‌گیری از آمریکا را اعلام کند. جان کری می‌گوید: «… اخوان‌المسلمین انقلاب را دزدید»، چیزی که یک معذرت‌خواهی دیر بخاطر حمایت از اخوان‌المسلمین به‌نظر می‌رسید. پاسخ به آن سریع و غیررسمی بود: «باور نمی‌کنیم…». از محمد علی تا سادات، در غیبت یک برنامه «عدالت اجتماعی» برای بسیج مردم برای سخنرانی‌ها عمومی، فاصله‌گرفتن از آمریکا بخشی از سخنان ایراد شده در سخنرانی‌های عمومی قدیمی فریبنده در «میهن مصری» بوده است، اما کنترل رسانه‌ها و حضور قهرمان مردم (السیسی) به آن سخنرانی توهم فرصت/شکوه را داد.
٣
آیا شما سخنرانی دربارۀ تعویض دولت در قاهره را به [سخنرانی] برای از بین بردن وزن واشنگتن در منطقه تبدیل می‌کنید…؟ به سخنرانی دربارۀ شیطنت آمریکا در منطقه، برای مواجهه با بخش‌هایی از انقلابیون که هنوز اهلی نشده‌اند، به عبارت دیگر شیطان‌سازی که امتیاز ایران بود، امروز مشروحاً در مطبوعات مصر جریان دارد، بر ماهیت بخش‌هایی از گفتمان ایدئولوژیک تأثیر می‌گذارد، جایی که ناصر متخاصم با سادات پراگماتیک در ارتباط با آمریکا بمثابه «تنها ارباب» منطقه تلاقی می‌کند، اما نه به شیوۀ بازگشت دوقطبی، یا جنگ سرد، بلکه بشیوه‌ای که اطلاعات (جاسوسی) در الگوهای پیشین بکار گرفته نمی‌شد، یا تصور کنید رقص «شیطان» آمریکایی طی چند روز گذشته در این میدان قدیمی چگونه پایان خواهد یافت. تدارک گسست بر تکیه بر میانه‌روها قرار خواهد داشت، بر ظرفیت جلوگیری از سقوط کیان موجود برای این‌که در راستای ایجاد تغییر تکوین یابند.
آمریکا که به زمین توافق آمد، و اختلاف با رییس‌جمهور دشمن خود/ایران را کنار نهاد، این کار را با رییس‌جمهور متحد خود/مصر نکرد، و در این علامت قیامت کُبرا قرار دارد.