ویتالی چورکین نماینده روسیه در سازمان ملل متحد گفت حق وتو در شورای امنیت سازمان ملل متحد به مثابه ستون اصلی تضمین امنیت جهانی و اینکه ایالات متحده و متحدینش نتوانند از اکثریت خود برای صحه گذاشتن بر قطعنامهها استفاده کنند، لازم است. سفیر روسیه «نبود احترام و نبود بحثهای ژرف» را علت تنشهای کنونی دانست، و چند نکته اساسی را که موجب درگیری کنونی بین دو قدرت بزرگ اتمی شده برشمرد. قبل از همه، چورکین مجدداً تأکید کرد که ایالات متحده و ناتو با تقویت امنیتی خود در نزدیکی مرزهای روسیه و به زیان آن، نگرانیها مسکو را نادیده گرفتند. چورکین افزود که یکی از «بزرگترین تحریکات» اجلاس ۲۰۰۸ ناتو بود که در آن تصمیم گرفته شد اوکرائین و گرجستان نهایتاً عضو ناتو شوند. سفیر تأکید کرد که علاوه بر گسترش ناتو، واشنگتن در سال ۲۰۰۱ در دولت جورج دبلیو بوش از «معاهده ضدموشکهای بالستیک» خارج شد.
تارنگاشت عدالت – بایگانی دورۀ دوم
منبع: روسیه امروز
۱۶ اکتبر ۲۰۱۶
در شرایط کنونی حق وتو در سازمان ملل ضروری است
چورکین: حق وتو مانع از آن میشود که شورای امنیت سازمان ملل متحد به «صحه گذار» ایالات متحده و متحدینش مبدل شود
ویتالی چورکین نماینده روسیه در سازمان ملل متحد گفت حق وتو در شورای امنیت سازمان ملل متحد به مثابه ستون اصلی تضمین امنیت جهانی و اینکه ایالات متحده و متحدینش نتوانند از اکثریت خود برای صحه گذاشتن بر قطعنامهها استفاده کنند، لازم است.
در حالحاضر بحثی درباره اصلاحات بالقوه در شورای امنیت، از جمله موضوع حق وتو، یا گنجاندن لزوم اتفاقنظر اعضای دايم شورای امنیت در منشور سازمان ملل در جریان است. حق وتو سنگپایه نظام کنترل و نظارتی است که پس از جنگ جهانی دوم صلح و امنیت را تأمین کرده است.
چورکین به کانال یک روسیه گفت گرچه مسکو برای کارآیی و نمایندگی بیشتر شورای امنیت سازمان ملل از اصلاحات حمایت میکند اما از واگذار کردن حق وتوی خود که ممکن است به وخیم شدن امنیت جهانی بیانجامد، امتناع میورزد.
چورکین گفت: «در جهانی که زندگی میکنیم، ایالات متحده و متحدین آن همیشه ۹ رأی به سود این یا آن قطعنامه دارند، از اینرو، بدون حق وتو، آنها قادر خواهند بود قطعنامهای را روی میز بگذارند و بر آن مُهر تأیید بزنند.»
چورکین در همان روز طی ارايه ارزیابی خود از اختلافات دیپلماتیک در شورای امنیت سازمان ملل متحد گفت که تنشها بین ایالات متحده و روسیه در بالاترین سطح در ۴۰ سال گذشته قرار دارد.
او طی مصاحبه با روزنامهنگاران آمریکایی در دفتر نمایندگی روسیه در سازمان ملل در نیویورک گفت: «من فکر میکنم در این نقطه وضعیت عمومی بسیار بد و احتمالاً از ۱۹۷۳ به بعد بدترین است.»
سفیر روسیه به جنگ یوم کیپور-جنگ ۱۹۷۳ اعراب و اسرائیل-اشاره میکرد که که تحت رهبری مصر و سوریه از ۶ تا ۲۵ اکتبر ۱۹۷۳ ادامه طول کشید. میدان جنگ شبهجزیره سینا و بلندیهای جولان را که اسرائیل از جنگ ۶ روزه ۱۹۶۷ اشغال کرده بود، دربر میگرفت.
سفیر روسیه «نبود احترام و نبود بحثهای ژرف» را علت تنشهای کنونی دانست، و چند نکته اساسی را که موجب درگیری کنونی بین دو قدرت بزرگ اتمی شده برشمرد.
قبل از همه، چورکین مجدداً تأکید کرد که ایالات متحده و ناتو با تقویت امنیتی خود در نزدیکی مرزهای روسیه و به زیان آن، نگرانیها مسکو را نادیده گرفتند. چورکین افزود که یکی از «بزرگترین تحریکات» اجلاس ۲۰۰۸ ناتو بود که در آن تصمیم گرفته شد اوکرائین و گرجستان نهایتاً عضو ناتو شوند.
سفیر تأکید کرد که علاوه بر گسترش ناتو، واشنگتن در سال ۲۰۰۱ در دولت جورج دبلیو بوش از «معاهده ضدموشکهای بالستیک» خارج شد.
مسکو و واشنگتن در سال ۱۹۷۲ برای آهسته کردن مسابقه تسلیحات اتمی، معاهده ضدموشکهای بالستیک را امضاء کردند، که بموجب آن دو ابرقدرت از ایجاد دفاع ملی علیه موشکهای بالستیک دور-برد منع شدند. معاهده بر این اصل قرار داشت که اگر یکی از دو ابرقدرت یک سامانه استراتژیک دفاعی بسازد، ابرقدرت دیگر نیز نیروهای اتمی دفاعی خود را تقویت خواهد کرد و این به یک مسابقه اتمی بیپایان خواهد انجامید
چورکین گفت نقطه محوری زمانی بود که در پی کودتایی که ایالات متحده از آن حمایت کرد درگیری در اوکرائین شروع شد و واشنگتن برای توجیه تحریمها علیه مسکو، روسیه را مقصر معرفی کرد.
در تازهترین حلقه از «زنجیرۀ رویداها» نیروهای نظامی ایالات متحده به مواضع ارتش سوریه حمله کردند، و بدون پشتوانه ادعا کردند که مسکو و دمشق به تلافی به کاروان کمک سازمان ملل حمله کردند. نتیجتاً، معامله آتشبس با روسیه دود شد و به هوا رفت.
به گفته چورکین شکست معامله آتسبس در سوریه در ادامه یکسری رویداد بود که روابط ایالات متحده- روسیه را وخیم کرد. واشنگتن در بحبوحه قصور آشکار خود در جدا کردن به اصلاح میانهروها از تروریستها، مسکو را به تشدید خشونت در حلب متهم میکند.
چورکین گفت: «در فوریه، جان برنان رییس “سیا” در مسکو گفت برای جدا کردن اپوزیسیون معتدل از جبهه النصره دو تا سه هفته وقت لارم دارند. این هرگز اتفاق نیافتاد. نتیجتاً، درک من این است که آنها بر اپوزیسیون معتدل و يا بر کشورهای محلی که از اپوزیسیون معتدل حمایت میکنند، کنترل ندارند. این یک مشکل بزرگ است.»