تارنگاشت عدالت – بایگانی دورۀ دوم

۱۳ آذر ۱۳۹۵

«مرگ» فیدل، «زندگی» چپ پشیمان و مسلمان نولیبرال

نه بر مرده، بر زنده باید گریست

 

طی چند روز گذشته سفارتخانه کوبا در جمهوری اسلامی ایران، مانند سفارتخانه‌های آن در دیگر کشورهای جهان، محل ادای احترام بشریت مترقی به فیدل، و ابراز مجدد همبستگی آنان با انقلاب کوبا بوده است. گزارش‌های چندی از حضور شخصیت‌ها و چهره‌های شاخص سیاسی و فرهنگی ایران در سفارتخانه کوبا و امضای دفتر یادبود فیدل، منتشر شده است. تاکنون متن و تصویر دو پیام نوشته شده در آن دفتر- یکی پیام رفیق محمدعلی عمویی و دیگری پیام دکتر محمود احمدی‌نژاد – از طريق رسانه‌های متفاوت در دسترس عموم قرار گرفته است.اهمیت واقعی این نمایش همبستگی با انقلاب و مردم کوبا را زمانی می‌توان به درستی درک کرد که آن‌را در کنار نوشته‌ها و اظهارنظرهای «چپ پشیمان» و «مسلمانان نولیبرال» در جمهوری اسلامی و رسانه‌های آن‌ها قرار داد. به مصداق «مشت نمونه خروار!» در زیر به عناوین برخی از نوشته‌های نولیبرال‌های مسلمان و «چپ» پادوی آن‌ها به بهانه درگذشت فیدل اشاره می‌شود:

● «کاسترو؛ قهرمان یا دیکتاتور»، هوشنگ ماهرویان، شرق، ۷ آذر ۱۳۹۵
● «فیدل کاسترو، انور خوجه… و یک پرسش!»، عباس خامه‌یار، خبرآنلاین، ۹ آذر ۱۳۹۵
● «قهرمان کوبا به پایان خط رسید»، آرمان امروز ۷ آذر ۱۳۹۵
● «پایان افسانه فیدل کاسترو»، فریدون مجلسی، آرمان امروز، ۷ آذر ۱۳۵۹
● «انقلابی صادق»، جلال خوش‌چهره، ابتکار، ۷ آذر ۱۳۹۵
● «کاسترو به ما گفت چرا باعث روی کار آمدن ریگان شدید؟»، مرتضی الویری، اعتماد، ۷ آذر ۱۳۹۵
● «کوبای فیدل-کوبای پسافیدل»، احمد پورنجاتی، اعتماد، ۷ آذر ۱۳۹۵
● «کاسترو جذاب بود»، صادق زیباکلام، اعتماد، ۷ آذر ۱۳۹۵

البته، هوشنگ ماهرویان، همان کسی است که در «مهرنامه» شماره ۴۱، ارديبهشت ۱۳۹۴ بیژن جزنی را یک «تروریست»، و مصاحبه‌کننده خود او را یک «چپ پشیمان» نامید؛ همان کسی که در ۲۸ مرداد ۱۳۹۴ در «اعتماد» مطلب «حزب توده هرگز با مصدق نبود» را نوشت؛ همان کسی که ۴ ماه پیش از درگذشت فیدل در «خراسان» ۳ شهریور ۱۳۹۵ مطلب «جهانی که کاسترو را تقدیس می‌کرد، به پایان رسیده…» را منتشر کرد؛ همان کسی که در سالمرگ چه‌گوارا، در ۲۰ مهر ۱۳۹۲ برای «مرکز دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی» مطلب «تبلیغ چه‌گوارا پوپولیستی است» را نوشت …

لاطائلات این افراد و جریانات سخیف‌تر از آن است که ارزش نقل کردن داشته باشد. این‌ها حتا در اظهارنظر درباره درگذشت فیدل از خود هیچ ابتکار عمل و خلاقیتی نشان ندادند و تبلیغات منابع آمریکایی را با چاشنی خاطره‌گویی‌هایی از نوع خاطرات هاشمی رفسنجانی تکرار کردند.

در ادامه، به عنوان نمونه این ادعا که گویا «فیدل در بحران موشکی با آمریکا جهان را به لبه جنگ اتمی کشاند» بررسی می‌شود.

در سال ۱۹۶۰، جان اف. کندی که در آن‌زمان سناتور بود کوبا را به مثابه یک «خطر کمونیستی» ترسیم کرد، خطری که امنیت کل نیم‌کرۀ غربی را تهدید می‌کرد و این پرسش را مطرح کرد که «چگونه پرده آهنی می‌تواند تقریباً تا حیاط خانه ما پیش برود.» کندی در همان سخنرانی شکایت کرد که کاسترو «بیش از یک میلیارد دلار دارایی آمریکایی را مصادره کرده است.»

تبلیغات رسمی آمریکا بحران موشکی کوبا را زمانی تعریف می‌کند که اتحاد شوری و کوبا با استقرار موشک‌های بالستیک در کوبا جهان را به لبه پرتگاه جنگ اتمی کشاندند.

تبلیغات آمریکایی این واقعیت را پنهان می‌کنند که پیش از آن ایالات متحده با استقرار موشک‌های اتمی ژوپیتر در ترکیه اتحاد شوروی را هدف گرفته بود. در حالی‌که موشک‌های شوروی فقط نقش بازدارندگی از حمله احتمالی به کوبا را داشتند. بحران موشکی کوبا علاوه بر تأمین امنیت کوبا موجب شد که آمریکا موشک‌های مجهز به کلاهک اتمی خود را از ترکیه خارج کند.

پیوند کوتاه: https://tinyurl.com/5dyk7jmk