تارنگاشت عدالت – دورۀ سوم
منبع: چپ (Sol)، پایگاه خبری حزب کمونیست ترکیه
نویسنده: عصمت جان اُسلو
۲۵ دسامبر ۲۰۲۲
هو هو هو… اعتصابات مبارک!
بر اساس داده‌های آژانس آمار رسمی اتحادیه اروپا – «یورواستت»- تورم سالانه در منطقه اتحادیه اروپا تا نوامبر ۲۰۲۲ بالای ۱۱ درصد است. فرانسه ممکن است یکی از کشورهایی باشد که این میانگین را به ۷ درصد کاهش داده است، اما اعداد و ارقام برای توضیح همه چیز کافی نیستند. در فرانسه سال ۲۰۲۲ با اعتصابات بزرگ و کوچک به پایان می‌رسد.
طبقه کارگر با تورم مشکل دارد
در مقایسه با داده‌های کشور ما، تورم تک رقمی فرانسه ممکن است برای خوانندگان چپ‌گرا مضحک به نظر برسد. گرچه ارقام و نرخ‌ها ممکن است تغییر کنند، اما ماهیت مبارزه با تورم یکسان است. درست مانند ترکیه، افزایش در ارقام در بازارها و فاکتورها در اروپا به این معنی نیست که دستمزد کارگران به بطور خودکار افزایش می‌یابد. کسانی وجود دارند که بیاد می‌آورند که مطالبه اصلی مقاومت کارگران که در بسیاری از بخش‌ها، بویژه در شرکت‌های پیک موتوری در ترکیه در آغاز سال ۲۰۲۲ رخ داد، افزایش دستمزدها بود. در اروپا، تورم و بهبود در دستمزدها موضوع حاد مطالبات اساسی اعتصابات هستند.
جوانبی نیز وجود دارند که این تحرک را از مقاومت‌های موجود در کشور ما متمایز می‌سازند. این مقاومت‌ها عمدتاً بوسیله ساختارهای سنتی اتحادیه‌ها در اروپا رهبری می‌شوند. به ویژه در سازماندهی اعتصابات در بخش‌هایی مانند حمل و نقل، آموزش و بهداشت، روندهایی مانند قراردادهای دسته جمعی می‌توانند تعیین‌کننده باشند تا واکنش‌های فوری.
کسانی که می‌خواهند نگاهی به اعتصابات جاری در فرانسه بیندازند، می‌توانند به «این اعتصاب است» (www.cestlagreve.fr) رجوع نمایند. تقریباً همه موارد موجود در این فهرست به بخش حمل و نقل مربوط می‌باشند: رانندگان اتوبوس کارگران خطوط راه‌آهن دنبال می‌کنند، توزیع‌کنندگان به آن‌ها می‌پیوندند، کارگران خطوط هوایی در صف منتظرند… در روزهای گذشته در سایر بخش‌ها، به ویژه پتروشیمی اعتصاب‌هایی صورت گرفته است، اما این تمرکز در حمل و نقل باعث افزایش هزینه انرژی و سوخت شده است. دلایل خاصی مانند حرکات خصوصی‌سازی نیز ممکن است وجود داشته باشد.
اعتصاباتی که فرانسه را «گروگان» می‌گیرند
دلیل آن هر چه که باشد، پیامدهای اعتصاب در خطوط حمل و نقل زندگی روزمره را عمیقاً تحت تأثیر قرار می‌دهد. مسافران اغلب مجبورند فهرست پروازهای لغو شده را بررسی کنند. تعداد مسافرانی که اصرار دارند منتظر پروازهای بعدی بمانند رو به کاهش دارد، و به جمعیت ناراضی و ناامید در ایستگاه‌ها افزوده می‌شوند.
مطبوعات فرانسه همیشه برای شکستن مقاومت کارگران «آنچه لازم است» را انجام می‌دهند. چگونه کارگران مقاومت کننده، فرانسوی‌ها را «گروگان» می‌گیرند، زینت‌بخش صفحه‌های تلویزیون و عناوین روزنامه‌ها است. هیچ‌کس نباید از اینکه مطبوعات زرد در یافتن اخبار مشابه در روزهای آینده مشکلی نداشته باشد، متعجب شود.
بخش بزرگی از کسانی که در تعطیلات کریسمس به سفر رفتند ممکن است با لغو پرواز روبه‌رو شوند. کسانی که قصد دارند با استفاده از خودرو سفر کنند، نمی‌توانند به موج اعتصابی که دو ماه پیش پمپ بنزین‌ها را گروگان گرفت، فکر نکنند. به همه این دلایل، پیش‌بینی اینکه این روزها زمینه برای کشاندن بخش بزرگی از مردم علیه بخشی از طبقه کارگر بیش از پیش رشد خواهد کرد، دشوار نیست. خوشبختانه، اکثر فرانسوی‌ها توجه چندانی به اخبار جعلی که می‌گوید کارگرانی که خواهان افزایش حقوق هستند، در واقع ده‌ها هزار یورو دستمزد دریافت می کنند، توجهی ندارند. مشخص نیست چه کسی «اعتصاب کنندگان نازپرورده» را متقاعد کرده است، اما در این میان، مدیر عامل شرکت توتال مجبور شد اعلام می کند که درآمد ماهانه او بالغ بر نیم میلیون یورو است.
قطعی برنامه‌ریزی شده برق که در زمستان امسال آغاز می‌شود، در صدر اخباری است که فرانسوی‌ها با دقت فراوان دنبال می‌کنند. با توجه به مشکلات عمومی در بازار انرژی به دلیل جنگ در اوکرایین، عدم استفاده از تمام ظرفیت هسته‌ای فرانسه و اینکه شرکت انرژی دولتی «EDF» در سایه طرح‌های خصوصی‌سازی فعالیت می‌کند، فرانسه اکنون یک مشکل انرژی به نام آن شرکت دارد.
پس از تابستانی که با دستور العمل‌های صرفه‌جویی فردی انرژی سپری گردید، اعلام شد که قطعی‌های برنامه‌ریزی شده در مناطقی که نتوانند مصرف خود را کاهش دهند، به ویژه در ساعات اوج مصرف، زمستان امسال انجام خواهد شد. انتظار می‌رود فرانسوی‌ها به ساعت شستن لباس‌ها یا آشپزی همسایه‌هایشان توجه کنند و مصرف انرژی محله خود را از طریق نرم افزارهای تلفن همراه، کنترل کنند. بنابراین، عقل سلیم خانوارها می‌تواند مشکل کسری انرژی را که دولت نمی‌تواند حل کند، تخفیف دهد.
ژانویه «داغ» خواهد بود
بگذارید فوران خشمی را که ممکن است در تعطیلات کریسمس یا قطعی احتمالی برق رخ دهد، کنار بگذاریم. پیش‌بینی رایج این است که ژانویه یک ماه داغ در فرانسه خواهد بود. اصلاحات «بازنشستگی در گور» که بزرگ‌ترین وعده انتخاباتی ماکرون است، که برای دومین بار در برابر نامزد فاشیست بمثابه رئیس‌جمهور «ناچاری» انتخاب شد، در نخستین ماه سال نو در دستور کار قرار خواهد گرفت. شایان ذکر است که برخی از سندیکاها که در روند اعتصاب قرار دارند برای هم‌زمانی اعتصابات خود با تقویم بررسی این لایجه در مجلس، برنامه‌ریزی می‌کنند.
مانند بسیاری از جاهای دیگر، کارگران در فرانسه در فضایی وارد سال ۲۰۲۳ می‌شوند که واکنش‌های اجتماعی انباشت می‌شود، مطالبات اقتصادی افزایش می‌یابند و سیاست شتاب میگیرد. بر خلاف وضعیت در بسیاری از نقاط جهان، اتحادیه‌های کارگری در فرانسه هنوز هم می‌توانند خیابان‌ها را سرخ کنند و هنگامی که مردم به خشم می‌آیند می‌شوند، خیابان‌ها را به جشنواره مبدل نمایند. با این حال، در این‌جا، ما باید دو نکته را یادآور شویم:
۱- این یک واقعیت است که جنبش کارگری در فرانسه، همانطور که درباره انگلیس نوشتیم [۱]، روی خط دفاعی ایستاده است. با توجه به وضعیت کنونی طبقه کارگر، می‌توان گفت که جلوگیری از اصلاحات ماکرون به خودی خود یک پیروزی بزرگ تلقی می‌شود.
۲- واقعیت دیگر این است که در فرانسه، مانند تقریباً کل اروپا، چپ به اندازه‌ای که سیاست‌های هویتی را پذیرفته از طبقه کارگر فاصله گرفته است، و بنابراین نمی‌تواند دربر گیرنده جنبش‌های طبقاتی باشد. متأسفانه، به نظر نمی‌رسد که ساختارهای سندیکای در آینده نزدیک از چشم‌انداز کادرهای درگیر در رنگین کمان سوسیال دموکراسی پیش‌تر بروند.
فیلیپ مارتینز، رهبر ث.ژ.ت (کنفدراسیون سراسری کار)
اگر این درست باشد که سیاست خلاء نمی‌شناسد، جای تعجب نخواهد بود که جنبش‌های طبقاتی که در دوره آینده ظهور خواهند کرد، هر دو سر طیف سیاسی را دربر گیرند. از بد شروع کنیم، بیایید اذعان نماییم که مسأله «پیروزی» فاشیسم در فرانسه و اروپا بر بستر نارضایتی‌های اجتماعی را فقط دیر با زود بودن آن است. ناتوانی چپ در شمول طبقه کارگر با نادیه گرفتن آن، یک بستر طبیعی برای جنبش‌های فاشیستی ایجاد می‌کند تا پایگاه اجتماعی خود را گسترش دهند و به قدرت خیابانی دست یابند.
در صورت پر شدن دوباره خیابان‌ها در هفته‌های آینده، من از جانب خوانندگان «Sol» که نمی‌خواهند وقت خود در بحث راست بودن یا چپ بودن «جلیقه زردها» تلف نمایند، آرزوهای زیر را دارم.
آرزوهای ۲۰۳۳ برای طبقه کارگر فرانسه
کمونیسم فرانسه برای جلوگیری از دست دادن خون و برای اینکه روزی دوباره روی پای خود بایستد، نیاز مبرمی به خون تازه دارد. انفجارهای اجتماعی که احتمالاً در سال ۲۰۲۳ رخ می‌دهد می‌تواند بمثابه مدرسه‌ای برای کادرهای سیاسی انقلابی جوان باشد.
هر چه تعداد و قابلیت دیده شدن کارگران مهاجر در میان فارغ‌التحصیلان این مدرسه بیش‌تر باشد، اجتماعی شدن جنبش‌ها بیش‌تر می‌شود. به ویژه، سازمان‌هایی که می‌توانند شمول مهاجران غیرقانونی را مدیریت نمایند، می‌توانند به سرعت در یک پایگاه اجتماعی پویا گسترش یابند.
افزایش در قابلیت دیده شدن مهاجران در جنبش طبقاتی نشان می‌دهد که بدون کنار نهادن سکولاریسم می‌توان از اقلیت‌ها در برابر نژادپرستان محافظت نمود. با تقویت سیاست طبقاتی، بازی «سیاست بزرگ» برای ایجاد آستانه در برابر نامزد فاشیست (یعنی انتخاب بین بد و بدتر) کمی متزلزل شود.
فرانسه بهانه است… بیایید امیدوار باشیم سال ۲۰۲۳ سالی باشد که طبقه کارگر ترکیه و بسیاری از نقاط جهان بازوان نیرومند خود را بکار گیرند. مبارزات اجتماعی گاهی ممکن است مانند فینال جام جهانی بگذرد و هیچ جبرانی برای پنالتی از دست رفته وجود ندارد.
۱- ارن کورکماز، «وضعیت و آینده نزدیک جنبش کارگری در بریتانیا»، پایگاه خبری «چپ» (Sol)، ۱۱ دسامبر۲۰۲۲.
پیوند کوتاه: https://tinyurl.com/yc2b2fnk