«کوبا – عشق من/ جزیره سپیده‌دم سرخ»، ساخته الکساندرا پاخموتووا
تارنگاشت عدالت – دورۀ سوم
منبع: بنیاد فرهنگ استراتژیک
۱۳ اوت ۲۰۲۱
تقدیم به ۹۵-مین سالگرد تولد فیدل کاسترو
او تقریباً پنج سال پیش درگذشت
کاماندانته فیدل برای تقریباً پنجاه سال جزیرۀ آزادی را رهبری کرد. در سن ۸۲ سالگی مسئولیت‌های کلیدی دولتی را به برادر خود رائول منتقل کرد، و سه سال بعد از ریاست حزب کمونیست کوبا کناره‌گیری نمود.
فیدل از دانشکده فارغ‌التحصیل شد، سپس از دانشگاه هاوانا دکترای حقوق دریافت کرد. او به مثابه یک وکیل اغلب با فقرا سر و کار داشت، برای آن‌ها رایگان کار می‌کرد.
در سال ۱۹۵۳، او همراه با یاران خود، در حمله به پادگان مونکادو در سانتیاگو دِ کوبا شرکت کرد. او و دیگر شورشیان دستگیر شدند و به زندان «پرسیددیو مودلو» [«زندان نمونه» – عدالت] در جزیره پینوس افتادند. در محاکمه، کاسترو از خودش دفاع کرد؛ او در دفاعیات خود رژیم فولخنثیو باتیستا را محکوم کرد، از انقلابیون دفاع نمود، و از مردم کوبا خواست علیه دیکتاتوری مبارزه کنند.
او به پانزده سال زندان محکوم شد، اما دو سال بعد، در پی عفو آزاد شد. پس از پیروزی انقلاب در کوبا، دفاعیات کاسترو به زبان‌های بسیار در جهان منتشر شد.
کاسترو تنها یک انقلابی کمونیست برجسته نبود، او یک سخنران بی‌نظیر بود. او رسا، خون گرم، با چشمانی براق صحبت می‌کرد. برای بسیاری این سخنرانی نبود، یک کنسرت تک‌نفره بود.
کاسترو در سخنرانی در سازمان ملل در سپتامبر ۱۹۶۰ در سازمان ملل، با عنوان «زمانی که فلسفه سرقت از بین برود، فلسفه جنگ از بین می‌رود» برای حضار معنی انقلاب کوبا را توضیح داد، جوهر اصلاحات دولت کوبا را تحلیل نمود. او گفت که آمریکایی‌ها کشور او را تهدید می‌کنند، تحریکات دولت ایالات متحده را محکوم کرد.
هنرمندان تصاویر فیدل را ترسیم کردند، لِو کربل مجسمه او را ساخت. مایا پلیستکایا رقص سوئیت کارمن را اجرا کرد، موسیقی باله او به وسیله آلیسیا آلونسو رقصنده برجسته کوبا نوشته شد. الکساندرا پاخموتووا آهنگ «کوبا – عشق من/ جزیره سپیده‌دم سرخ» را ساخت.
یوگنی یفتوشنکو درباره کوبا سرود: «من می‌دانستم چرا به اینجا آمدم/ به کوبا رسیدم/ نامی که به کشور داده شده را به یاد آوردم/ و خود فیدل/ مثل یک برادر/ مرا پذیرفت/ و به مثابه یک سرباز/ وظیفه‌ای به من محول کرد…»
میخائیل کالاتازوف کارگردان، فیلم «من کوبا هستم» را در دو بخش دریاره زندگی در جزیرۀ آزادی ساخت.
در سال ۱۹۶۳، فیدل به اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی آمد. این سفر بطور غیرعادی طولانی است – ۴۰ روز! سفر از آوریل تا ژوئن طول کشید و شامل سفر مهمان کوبایی به شهرهای اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی، مذاکرات، دیدارها، و مباحثات بود. فیدل جوان، پر از انرژی بوذ، انرژی او در اوج بود. او به سراسر اتحاد شوروی سفر کرد، هاکی روی یخ بازی کرد، به شکار رفت، در مسابقه سورتمه سه اسبی شرکت کرد، با کارگران، آموزگاران، دانش‌آموزان و دانشجویان ملاقات کرد، به داخل معدن رفت از مزارع اشتراکی دیدن نمود.
در مسکو، رهبر کوبا عنوان «قهرمان اتحاد شوروی» را دریافت کرد. به افتخار کاسترو، در ورزشگاه لوژنیکی یک گردهمایی صدهزار نفره برگزار شد.
فیدل چندین بار به اتحاد شوروی سفر کرد، اما او سفر سال ۱۹۶۳ را، که طی آن گروه‌های بزرگ مردم از یک مهمان از هاوانا استقبال کردند، بیش از همه سفرها به یاد می‌آورد. مردم با علاقه شخصی به این گردهمآیی‌ها می‌رفتند. آن‌ها برای نخستین بار یک کمونیست جوان، حذاب را می‌دیدند که خود را نه با شعارها، بلکه به زیان ساده انسانی، نزدیک و قابل‌فهم برای همه، ابراز می‌کرد.
سال‌ها گذشت… در سال ۱۹۹۱ اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی فروپاشید. جنبش جهانی کمونیستی ضربه‌ای خورد که نتوانست از آن بهبود یاید. کوبا پشتیبان خود را از دست داد.
در ۱۹ آوریل ۲۰۱۶، فیدل کاسترو که چند ماه به ۹۰ سالگی او مانده بود، آخرین سخنرانی خود را برای شرکت‌کنندگان در هفتمین کنگره حزب کمونیست کوبا ایراد کرد. صدای او از هیجان می‌لرزید: «شاید این آخرین باری باشد که من با شما گفت‌و‌گو می‌کنم. از شما برای دادن افتخار سخنرانی در اینجا به من، سپاسگزارم…»
سخنرانی او سخنرانی خداحافظی نامیده شد. فیدل کاسترو در نوامبر ۲۰۱۶ درگذشت. امروز هم‌اکنون به نظر می‌رسد او آخرین بازمانده جنبش کمونیستی باشد.
الیک واکر، نویسنده آمریکایی در باره فیدل گفت: «او یک درخت غول‌‌پیکر قدیمی ماهون است، در حالی‌که درختان دیگر قطع شده‌اند، او هنوز بر پا است. ما کسی مانند او نخواهیم داشت.»
https://www.fondsk.ru/news/2021/08/13/fidel-castro-u-nas-ne-budet-nikogo-emu-podobnogo-54228.html
پیوند کوتاه: https://tinyurl.com/dwzmt89y