تارنگاشت عدالت – دورۀ سوم
منبع: شبکه همبستگی
● اما زمانی که گفته می‌شود علت بحران اقتصادی و اثرات ویرانگر آن بر زحمتکشان منحصراً مسئولیت تجاوزگری امپریالیستی است، تمام حقیقت گفته نمی‌شود. هدف این بحث‌وجدل پنهان کردن مسئولیت سرمایه خصوصی و مدیریت دولت در ایجاد بحران است.
● اساس بحران کنونی شکل انگلی تخصیص خصوصی درآمدهای نفتی و معدنی به سود بازتولید سرمایه خصوصی غیرمولد غیرنفتی است. این براساس تصاحب داخلی درآمد به وسیله سرمایه خصوصی ملی و فراملی برای فرار به خارج قرار دارد. واردات عظیم و بی‌رویه، و فساد یکی از سازوکارهای آن‌هاست. این دور باطل مانع از آن می‌شود که جریان درآمد کشور – درآمد نفتی یا معدنی – برای تقویت روند ملی صنعتی‌سازی و توسعه اقتصادی ملی و مستقل، در درون مدار انباشت داخلی باقی بماند.
● کسانی که همه چیز را به توطئه امپریالیستی تقلیل می‌دهند – توطئه‌ای که وجود دارد و ما در حزب کمونیست ونزوئلا آن را رد و با آن مقابله می‌کنیم – جوانب اصلی مشکل یعنی ماهیت وابسته و رانتی اقتصاد، سازوکارهای موجود تخصیص خصوصی درآمدهای نفتی- معدنی، و شکل‌های بورژوایی مدیریت دولت را پنهان می‌کنند.
● کاهش درآمدهای نفتی، پرداخت بدهی خارجی، ناتوانی در دسترسی به منابع مالی خارجی، و دشواری‌های ایجاد شده بوسیله تحریم‌های جنایتکارانه امپریالیستی، همه به مثابه توجیهی برای ژرفش گرایش لیبرال – بورژوازی سیاست اقتصادی دولت بکار گرفته می‌شود. تعهد به احیای اقتصاد از طریق سیاست‌های آزادسازی اقتصادی، که به سود سرمایه داخلی و خارجی است و هم‌زمان با آن کاهش قیمت نیروی کار، خود را در اقدامات خصوصی‌سازی بنگاه‌های دولتی، معافیت و کاهش بار مالیاتی سرمایه، دلاری‌ساختن اقتصاد، و تضعیف روابط صنعتی نشان می‌دهد.
● این سیمای واقعی بحران سرمایه‌داری وابسته و رانتی ونزوئلا است که با تجاوزگری امپریالیستی و سیاست‌هایی که در خدمت سرمایه قرار دارد حاد شده است، سیاست‌هایی که در ارزیابی ما به وسیله دولت به اجرا گذاشته شده است، حزب کمونیست ونزوئلا نیاز به یک مناظره ملی و یک راه برون‌رفت انقلابی را مطرح کرده است.
● در ونزوئلا، سوسیالیسم در بحران نیست، زیرا سوسیالیسم وجود ندارد؛ آنچه که در بحران است سرمایه‌داری است. بحران کنونی سرمایه‌داری نشان می‌دهد که مدیریت بورژوازیی دولت به بن‌بست رسیده است. صرف‌نظر از این‌که کدام جناج بورژوازی به دولت دست یابد، ژرف‌تر کردن وابستگی اقتصادی و شرایط مخاطره‌آمیز کارگران تنها چیزی است که قادر به انجام آن است.
سخنرانی اُسکار فیگوئرا دبیر کل کمیته مرکزی حزب کمونیست ونزوئلا
به مناسبت نودمین سالگرد تأسیس حزب کمونیست ونزوئلا
۱- صبح بخیر، رفقا. لطفاً درودهای برادرانه و همبستگی همه اعضاء و رهبری حزب کمونیست ونزوئلا و جوانان کمونیست را، با همه تعهد رزمی ما به مبارزه ضدامپریالیستی برای رهایی ملی و برای سوسالیسم – کمونیسم بپذیرید.
۲- لطفاً هم‌چنین درودهای گرم و سپاس ما را به احزاب خواهر جنبش جهانی کمونیستی و کارگری برای شرکت شما در مراسم نودمین سالگرد بنیانگذاری حزب کمونیست ونزوئلا، و برای همبستگی رزمی‌تان که تجلی و نمود مهم انترناسیونالیسم پرولتری است که همیشه با مبارزات طبقه کارگر و زحمتکشان شهر و روستای ونزوئلا در دفاع از حاکمیت، استقلال و حق تعیین سرنوشت ملت بولیواری، و هم‌چنین با مبارزات حزب کمونیست ونزوئلا و جوانان کمونیست ونزوئلا همراه بوده است بپذیرید.
۳- حزب کمونیست ونزوئلا حزب داس و چکش و ستاره سرخ پنج – پَر، و هم‌چنین آنطور که در کشور ما شهرت دارد، حزب خروس سرخ است. حزب کمونیست ونزوئلا حزبی است که با اشاعه مارکسیسم در ونزوئلا به وسیله پیو تامایو تأسیس شد؛ حزب کمونیست ونزوئلا حزب خوزه آکینو تورس (تیرسو، دبیر سیاسی نخستین شعبه حزب) است؛ حزب گوستاوو ماچادو، اولگا لوزاردو، خسوس فاریا، خسوس مارتینز پوزو، خورخه سالدیویا گیل، فرناندو کی سانچز، مانوئل تابوردا، ماکس گارسیا، گابریل براچو، ادواردو گالگوس مانسرا، پدرو اورتگا دیاز، آلبرتو لاورا، آرگیمیو دبونتو گابلدون راکل ریز، کروز ویلیگاس، همی کروز، یوملیا هرناندز، خوزه «چچه» کورتز، آلونسو اوژدا اولاچ، نیکومدس آبرئو، ناتالیو کاستیلو، کارمن کنزونو، جرونیمو کاررا، ماریا دل مار آلوارز د لاوراس، کاروئه بلو، کاروئز بلو و … حزب رفقای بسیار دیگری است که ما یاد آن‌ها را در این اسامی گرامی می‌داریم. حزب کمونیست ونزوئلا حزب قهرمان، رزمنده، وفادار به مارکسیسم – لنینیسم و پرولتاریا است که ۹۰ سال تعهد بی‌وقفه به مبارزات و منافع طبقه کارگر جهانی و زحمتکشان شهر و روستای ونزوئلا، ۹۰ سال خدمت به امید قلبی برتر بشریت، به کمونیسم را تکمیل می‌کند.
۴- ما آنطور که بایسته است در برابر بنیانگذاران خود، آن‌هایی که حزب را ساختند، زنان و مردان قهرمان و شهدای حزب کمونیست ونزوئلا، جوانان کمونیست ونزوئلا و جنبش انقلابی مردمی ونزوئلا در همه زمان‌ها، آن‌هایی که در پیشبرد روند انقلابی ونزوئلا سهم داشتند ادای احترام می‌نماییم. اینان کسانی هستند که با خون و عرق خود تا فرارسیدن زمان برداشت، که فقط می‌تواند شورش مردم علیه سرمایه، سرنگونی رژیم بورژوازی و به دست گرفتن قدرت به وسیله اتحاد طبقات استثمارشده، تحت رهبری طبقه کارگر و پیشاهنگ آن برای ساختمان سوسیالیسم – کمونیسم باشد، زمین را آبیاری و از آن حراست نمودند. ما به گذشته خود افتخار می‌کنیم و برای آینده کمونیستی می‌رزمیم؛ حزب کمونیست ونزوئلا در این‌جا ادامه دارد و ادامه خواهد داشت.
۵- حزب کمونیست ونزوئلا از بدو تأسیس خود در بوته فرهنگی – تاریخی مبارزه و مقاومت هستی‌مان به مثابه مردم و ملت ونزوئلا قرار گرفته است. حزب کمونیست ونزوئلا افکار منجیان‌مان، به ویژه ایده‌های رهایی‌بخش و آمریکای لاتینی – کارائیبی منجی سیمون بولیوار را گسترش داده است. این همیشه از طریق گفت‌و‌گو، گردآمدن و ارتباط با جنبش جهانی جریانان علمی – انقلابی و متعهدی که منافع و آرمان‌های عادلانه خلق‌ها را پیش می‌برند، مانند مارکسیسم – لنینیسم، به دست آمده است.
۶- این جایی است که ما از آن می‌یاییم، به آن می‌روییم، و اکنون از آن عبور می‌کنیم. ما از مسئولیت تاریخی خود آگاهیم، ما بر اصول، ارزش‌ها و اهداف خود، که از آنِ سازمان‌های کمونیستی در جوامع سرمایه‌داری، به مثابه پرچمداران میدان عمل است پایداریم؛ ما در دفاع از منافع طبقه کارگر و ملت ونزوئلا مهم هستیم.
۷- پنجم مارس ۱۹۳۱ روز بنیانگذاری حزب کمونیست ونزوئلا، و نخستین قله روندی بود که تا آن زمان مسیر میهن ونزوئلا و آمریکای لاتین – کارائیب و جنبش قاره‌ای را پیموده بود، مسیری که بر شانه‌های مبارزات ملی و جهانی پرولتاریا قرار داشت. در آگاهی پرولتری مشعل درخشان، و یک امید مشخص به رهایی وجود داشت که از انقلاب سوسیالیستی اکتبر کارگران، دهقانان و سربازانی برمی‌خاست، که تحت رهبری استادانه حزب بلشویک با ولادیمیر ایلیچ لنین در رأس آن، اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی را ساخته بود.
۸- رفیق فرناندو کی سانچز، پژوهشگر تاریخ تأسیس حزب کمونیست ونزوئلا این را چنین توضیح می‌دهد: «در دهه ۱۹۲۰، در تابش انقلاب کبیر سوسیالیستی اکتبر که تزاریسم فئودال – امپریالیست را سرنگون کرد و دولت کارگران، دهقانان و سربازان را ایجاد نمود؛ با تأثیر نزدیک‌تر انقلاب دهقانی – ضدامپریالیستی مکزیک؛ و در چهارچوب رشد سرمایه‌داری و استخراج نفت به وسیله یانکی‌ها و انگلیسی‌ها که بر ونزوئلا تحمیل شده بود، سه جریان انقلابی شروع به شکل‌گیری نمودند، و زمانی که به هم پیوستند، در سال ۱۹۳۱ حزب کمونیست ونزوئلا را به وجود آوردند.»
۹- رفیق کی سانچز این عناصر را چنین مشخص می‌کند: «(۱) رشد طبقه کارگر و طبقات مردمی و مبارزات روز به روز آن‌ها، از جمله اعتصابات، هم در منطقه مرکزی و هم در مناطق نفتی کشور؛ (۲) پیوند شمار چشمگیری از فعالین ونزوئلایی مخالف دولت با مارکسیسم – لنینیسم؛ و (۳) گروه‌های دانشجویی رادیکال‌شده در ۲۹- ۱۹۲۸، که در دخمه زندان‌های پوئترو کابلو هوادار کمونیسم شدند، و هم‌چنین روشنفکرانی که از زولیا و دیگر مناطق در این مسیر گام نهادند.»
۱۰- پنج مارس ۱۹۳۱ به دلیل ایده‌های نو و متعالی که طبقه کارگر ونزوئلا در حال آفریدن آن بود روز زیبایی بود. هم‌چنین به دلیل شناخت روشنی که در سیاه‌چال‌های قلعه پورتو کابلو – جایی که پیو تامایو در آن زندانی بود- از سال ۱۹۲۸ به مثابه طلیعه افکار کمونیستی در ونزوئلا به دنیا آمد روز زیبایی بود. در این سیاه‌چال‌ها صدها دانشجوی جوان بابت شورش خود علیه استبداد نفتی خوان وینسنته گومز پرداختند، و آگاهی طبقاتی و دست‌های پینهبسته صنعتگران، کفاشان، کارگران راه‌آهن و دخانیات، نانواها، نجارها و آرایشگران را، که همگی از راه دور به انقلاب بلشویک به مثابه هدف مبارزات کارگری آینده نگاه می‌کردند به دست آوردند. حمایت آن‌ها از ساختن حزب کمونیست ونزوئلا از پشتیبانی شدید انترناسیونال کمونیستی و دفتر کارائیب آن، از حضور رزمندکان ونزوئلایی در احزاب کمونیست فرانسه و ایالات متحده که مأموریت کمک به ایجاد حزب کمونیست ونزوئلا به آن‌ها محول شده بود برخوردار بود. یک روز زیبا مملو از آگاهی، تصمیمات، شهامت و یک احساس مأموریت تاریخی.
۱۱- در این دوره، که در سال ۱۹۲۸ با اعتراضات هفته دانشجو آغاز شد، رفیق ادواردو گالِگوس مانسرا در ارتباط با جوانان زندانی در کنار پیو تامایو می‌گوید: «در آن‌جا، در ارگالستولوم و اردوگاه‌های کار اجباری، در ذهن کسانی که هنوز نوجوان بودند افکاری جوانه زد که به شناخت ماهیت طبقاتی دیکتاتوری گومز و نیاز فوری به یکپارچه کردن نبرد علیه آن با مبارزه سازش‌ناپذیر برای دمکراسی واقعی، علیه استثمار کارگران، علیه سلطه امپریالیستی و نهایتاً برای ساختمان سوسیالیسم انجامید.»
۱۲- در همان روز، در ۵ مارس ۱۹۳۱، نخستین شعبه حزب کمونیست ونزوئلا تشکیل شد، و توماس آکوئینو تورس، کارگر کفاش را به عنوان دبیر سیاسی خود برگزید. تورس تا آخرین روز زندگی خود، تا صد سالگی، عضو حزب کمونیست ونزوئلا بود. درود و افتخار به خاطره جاودان رفیق توماس آکوئینو تورس.
۱۳- حزب کمونیست ونزوئلا بر اساس روند سلولی، و نه یک رویداد ملی، بنا شده است. در اوج شدیدترین دیکتاتوری خوان ویسنته گومز که در خدمت انحصارات نفتی ایالات متحده بود، پس از مبارزات دانشجویی و مردمی ۱۹۲۸، قانون اساسی به تصویب رسید که ماده (۶)۳۲ آن صراحتاً اشاعه افکار کمونیستی و آنارشیستی را ممنوع می‌کرد. زندان، کار اجباری، تبعید به مناطق بد آب‌و‌هوا، تبعید به خارج، شکنجه و قتل مجازات این اقدامات بود. برای سال‌های بسیار و در دوره‌های گوناگون تاریخ ما، فعالیت زیرزمینی شکل وجودی بود که تشکیلات حزب کمونیست ونزوئلا اقدامات خود را از آن اجرا می‌نمود.
۱۴- تاریخی را که امروز جشن می‌گیریم فعالیت خود را در پایتخت جمهوری، در کاراکاس متمزکز نمود، و دفتر کارائیب انترناسیونال کمونیستی همراه آن بود. هم‌زمان با آن، گرچه بدون رسیدن به شکل سازمان یا حزب لنینیستی، روندهای مشابهی در زولیا، تاچیرا و دیگر مناطق کشور بوجود آمد. در مورد نخست، ما نفود تبلیغات و ادبیات مارکسیستی فرستاده شده از مکزیک و ایالات متحده را، از جمله در « ال ماچته» روزنامه حزب کمونیست مکزیک، و در مورد دوم، نفوذ فعالیت و انتشارات حزب کمونیست کلمبیا را می‌بینیم.
۱۵- ضمناً، «مانیفست حزب کمونیست به زحمتکشان ونزوئلا» که در کلمبیا با همکاری و حمایت حزب خواهر محبوب، حزب کمونیست کلمبیا تحت هدایت «اداره کارائیب» منتشر شده بود، در تاریخ ۱ مه ۱۹۳۱ توسط کمیته مرکزی موقت در کشور ما امضاء و توزیع شد.
۱۶- این بررسی کوتاه نشان می‌دهد که روند ساختمان حزب کمونیست ونزوئلا بر گسترش مبارزه طبقاتی در سطح ملی و همبستگی گسترده‌تر جنبش کمونیستی متشکل در انترناسیونال سوم – انترناسیونال کمونیستی – قرار داشت که در نشست شامگاه ۲۰ اوت ۱۹۳۵ کنگره هفتم خود «توافق‌نامه پیرامون پذیرش احزاب جدید به انترناسیونال کمونیستی» را تصویب نمود. بند «الف» این توافق‌نامه می‌گفت: «الف) پذیرش احزاب کمونیست هندوچین، فیلیپین، پرو، کلمبیا، کاستاریکا، پورتریکو و ونزوئلا به مثابه بخش‌های انترناسیونال کمونیستی.»
۱۷- حزب کمونیست ونزوئلا از روزهای تأسیس خود تا به امروز ۹ دهه نبرد بی‌وقفه را در دفاع از موجودیت خود به مثابه گردان پرولتاریای ونزوئلا، علیه اولیگارشی و امپریالیسم، علیه آپورتونیسم و رفرمیسم، برای رهایی ملی و سوسیالیسم – کمونیسم طی کرده است. در این دوره، ما شناخت طبقاتی جنبش دهقانی و کارگری ونزوئلا را بنا نهادیم؛ نخستین تظاهرات ملی و ضدامپریالیستی را مانند اعتصاب نفتی ۱۹۳۷ – ۱۹۳۶ سازماندهی کردیم؛ حتا در شرایط فعالیت کاملاً مخفی، نخستین کنگره ملی را در ۸ اوت ۱۹۳۷ برگزار نمودیم؛ برای «رو‌به‌رو» شدن با تأیید مجدد ساختار ایدئولوژیک و ملی حزب کمونیست ونزوئلا و ارتقای آن تصمیم گرفتیم. همینطور، رهبری مبارزات کارگری و دهقانی دهه ۱۹۴۰، ارتقای مبارزات برای حقوق زنان و جوانان کارگر؛ تدوین استراتژی‌ها و تاکتیک‌ها علیه دیکتاتوری پرز خیمنز در دهه ۱۹۵۰، تا ایجاد جنبش ملی و متحد «اتحاد میهنی» که از طريق یک اتحاد غیرنظامی – نظامی آن‌را سرنگون نمود بر دوش ما بود. مسئولیت استفاده از همه شکل‌های مبارزه، از جمله مبارزه مسلحانه شورشی در مقابله با خیانت پونتو فیجو به پیروزی مردمی ۲۳ ژانویه ۱۹۵۸ در مقابله پیروزمند با انحرافات و تحریفات از مارکسیسم، هم از موضع چپ و هم از موضع راست، در درون و بیرون حزب؛ در مقاومت ایدئولوژیک، سیاسی و توده‌ای در برابر رژیم اولیگارشی – بورژوازی که با دیکتاتوری پونتو فیجو ایجاد شد و در سال ۱۹۹۸ با پیروزی چاوز درهم‌شکسته شد، بر دوش ما بود. حزب کمونیست ونزوئلا نخستین سازمان سیاسی بود که حمایت خود را از چاوز اعلام کرد، و در سراسر دولت‌های او، علی‌رغم انتقادات صریح و صادقانه به او در طیفی از موارد، به حمایت از او ادامه داد. دفاع از اعتبار و موجودیت حزب کمونیست ونزوئلا، در رویارویی با جریانان انحلال‌طلبی که در سال ۲۰۰۷، خواهان انحلال آن بودند، و امروز برای رسیدن به آنچه در زمان‌های گذشته به آن دست نیافتند به دنبال ما هستند، بر دوش ما بود؛ آن‌ها امروز هم به هدف خود نخواهند رسید، زیرا همانطور که رفیق عیسی فاریا گفت: «هیچ‌کس نمی‌تواند حزب کمونیست را نابود کند!»
۱۸- ما یک دوره تهدیدات بزرگ علیه خلق‌ها و طبقه کارگر جهان را تجربه می‌کنیم. ژرفش بحران عمومی نظام سرمایه‌داری در مرحله امپریالیستی آن رقابت سخت بین مراکز سرمایه انحصاری را حاد می‌کند. این نزاع درون – امپریالیستی و درون – سرمایه‌داری که با کاهش تدریجی نرخ سود و به دلیل شدت همه‌گیری وحشتناک کووید-۱۹ شتاب یافته است، هم‌چنین استثمار طبقه کارگر و توده‌ها را در درون مرزهای ملی تشدید می‌کند، و شرایط را برای دولت‌ها جهت اعمال کنترل زمینی و اجتماعی و تحمیل به اصطلاح «عادی جدید» که چیزی غیر از کنترل سرمایه بر کار نیست، فراهم می‌کند.
۱۹- افول سلطه اقتصادی انحصارات ایالات متحده در سیاست بین‌المللی بطور فزاینده تجاوزکارانه دولت ایالات متحده مشهود است. این خود را در افزایش در مداخله، تجاوز نظامی، و استفاده از تحریم‌های یک‌جانبه در عرصه‌های اقتصادی، مالی و تجاری علیه کشورها و خلق‌ها نشان می‌دهد، و به تنش‌ها و درگیری‌های جهانی بیش‌تر می‌انجامد، با جنگ‌های تجاوزی جدید، با نابود کردن نیروهای مولده، و ژرفش بی‌عدالتی‌ها و نابرابری‌های اجتماعی، صلح جهانی را به خطر می‌اندازد. حرص امپریالیستی علت جنگ‌های کنونی، نابودی محیط زیست، آوارگی قهری میلیون‌ها انسان، و بحران انسانی است که بر خلق‌ها تحمیل می‌شود. امپریالیسم، بویژه امپریالیسم آمریکایی – اروپایی، دشمن اصلی خلق‌های ما و تمام بشریت است.
۲۰- این لحظه دشوار که همه‌گیری بشریت را در آن قرار داده است، بوسیله بورژوازی و دولت‌ها آن برای اعمال خودکامگی، سیاست‌های ضدمردمی و اصطلاحات ضدکارگری با هدف خصوصی‌سازی شرکت‌ها و خدمات عمومی، نابودن کردن حقوق، کاهش ارزش دستمزدها، مقررات‌زدایی شرایط کار، کاهش مشاغل و استثمار بیش از حد نیروی کار مورد بهره‌برداری قرار می‌گیرد. همه این‌ها به دنبال از بین بردن مقاومت و مبارزه جنبش کارگری است.
۲۱- بحران جهانی سرمایه‌داری یک‌بار دیگر با همه وزن خود بر دوش کارگران و خلق‌های جهان گذاشته می‌شود. سرمایه انحصاری و بطور کلی بورژوازی می‌خواهد برای حفظ منافع خود آن‌ها را قربانی کند. اکنون زمان اتحاد، مقاومت و مبارزه طبقه کارگر برای سرنگون کردن حکومت بورژوازیی، تصرف قدرت، و گشودن راه به رهایی ملی و سوسیالیسم – کمونیسم است.
۲۲- در مورد ونزوئلا، آنچه که در بحران است الگوی انباشت سرمایه‌داری وابسته و رانتی است، که با تجاوزگری امپریالیستی تشدید شده است. این در کاهش ۷۵ درصدی در اندازه اقتصاد ملی (تولید ناخالص داخلی) و کاهش ۷۰ درصدی در ذخائر بین‌المللی در دوره ۲۰۱۴ تا ۲۰۲۰ منعکس است.
۲۳- این انقباض بی‌سابقه در اقتصاد طی ۷ سال گذشته در ارتباط با کاهش ژرفناک درآمدهای نفتی قرار دارد، که در درجه نخست، نتیجه کاهش قیمت‌های بین‌المللی نفت از ۲۰۱۴ به بعد، و متعاقباً نتیجه زوال ظرفیت تولیدی صنعت نفت ونزوئلا است. سقوط عملیاتی «پترولئوس دی ونزوئلا» [شرکت دولتی نفت و گاز ونزوئلا – عدالت]، نتیجه عمل مشترک سه عامل است: وجود شکل‌های خصوصی تخصیص درآمد نفتی که به نبود سرمایه در آن منجر شده است؛ رهبری فاسد؛ و تأثیرات مخرب تحریم‌های غیرقانونی امپریالیستی که از سال ۲۰۱۷ علیه این صنعت وضع شده است.
۲۴- برای اقتصادی که ویژگی آن صادرات تک – محصولی و واردات بسیار است، و بیش از ۹۰ درصد درآمد ارز خارجی خود را از صادرات نفت به دست می‌آورد، و برای بیش از ۷۰ درصد کالاهای مصرفی به واردات وابسته است، تأثیر‌پذیری و بی‌ثباتی جدی ناشی از کاهش منبع اصلی درآمدش اجتناب‌ناپذیر بود. حزب کمونیست ونزوئلا در سال ۲۰۱۴ نسبت به این سیر رویدادها هشدار داد و بر اهمیت استفاده از فرصت کاهش شدید قیمت‌های نفت و تأثیر منفی آن بر درآمد ملی برای صحبت مستقیم با مردم و آغاز تقویت گسترده توسعه تولید ملی، در زمانی که ذخائر بین‌المللی مهم هنوز در دسترس بود تأکید نمود. به ما گوش ندادند. دولت از زبان رئیس‌جمهور مادورو علناً تضمین کرد که مردم متضرر نخواهند شد و هیچ‌کس نباشد نگران باشد. پرداخت بدهی خارجی در اولویت قرار گرفت: در فاصله ۲۰۱۳ و ۲۰۱۷، حدود ۱۰۹٬۶ میلیارد دلار به طلبکاران پرداخت شد. ریاست جمهوری در سخنرانی سالانه خود در مجلس ملی در ژانویه ۲۰۲۱ به این اذعان نمود.
۲۵- اما زمانی که گفته می‌شود علت بحران اقتصادی و اثرات ویرانگر آن بر زحمتکشان منحصراً مسئولیت تجاوزگری امپریالیستی است، تمام حقیقت گفته نمی‌شود. هدف این بحث‌وجدل پنهان کردن مسئولیت سرمایه خصوصی و مدیریت دولت در ایجاد بحران است.
۲۶- اساس بحران کنونی شکل انگلی تخصیص خصوصی درآمدهای نفتی و معدنی به سود بازتولید سرمایه خصوصی غیرمولد غیرنفتی است. این براساس تصاحب داخلی درآمد به وسیله سرمایه خصوصی ملی و فراملی برای فرار به خارج قرار دارد. واردات عظیم و بی‌رویه، و فساد یکی از سازوکارهای آن‌هاست. این دور باطل مانع از آن می‌شود که جریان درآمد کشور – درآمد نفتی یا معدنی – برای تقویت روند ملی صنعتی‌سازی و توسعه اقتصادی ملی و مستقل، در درون مدار انباشت داخلی باقی بماند. این وبژگی پایه اقتصادی ونزوئلا، طی ۲۰ سال روند بولیواری نه تنها دگرگون نشده ، بلکه ژرف‌تر شده است. این علی‌رغم تلاش‌های رئیس‌حمهور هوگو چاوز فریاس برای نبرد با زمین‌داری بزرگ و انحصارات بازار و ارتقای برنامه‌های صنعتی‌سازی بود که از توسعه مولد در کشور حمایت کند رخ داد؛ سیاست‌هایی که هدف خرابکاری بخشی از تیم وزیران خود او و رهبری سیاسی بالا قرار گرفت. از آن‌جا، تداوم و تشدید مشکلات جدی وابستگی، با عقب‌ماندگی کشاورزی و صنعتی که کشور از آن رنج می‌برد، ما را در وضعیت کاملاً نامساعد در برابر تجاوزگری امپربالیستی قرار می‌دهد.
۲۷- در این‌جا ما باید مکث کنیم و به یاد رئیس‌جمهور هوگو چاوز فریاس، که در چنین روزی در ۵ مارس ۲۰۱۳ درگذشت ادای احترام نماییم. ما این بزرگداشت را به خانواده او، به مردم ونزوئلا، به مبارزان حزب سوسیالیست متحد ونزوئلا، و هم‌چنین به مبارزان حزب کمونیست ونزوئلا، که در چاوز رهبری را می‌بینند که در مبارزه برای رهایی ملی و حقوق مردم ثابت‌قدم بود، تقدیم می‌کنیم. امروز زمان متشکل‌شدن دوباره نیروهای انقلابی مردمی و جریان‌های وفادار به چاوز برای دفاع از پیروزی‌ها به دست آمده در مدیریت رئیس‌حمهور هوگو چاوز، برای بازبافت مسیر رهایی ملی ونزوئلا، و برای گشودن چشم‌انداز واقعی برای کشور سوسیالیستی – کمونیستی ما است. احترام و افتخار به یاد فرمانده هوگو چاوز فریاس!
۲۸- کسانی که همه چیز را به توطئه امپریالیستی تقلیل می‌دهند – توطئه‌ای که وجود دارد و ما در حزب کمونیست ونزوئلا آن را رد و با آن مقابله می‌کنیم – جوانب اصلی مشکل یعنی ماهیت وابسته و رانتی اقتصاد، سازوکارهای موجود تخصیص خصوصی درآمدهای نفتی- معدنی، و شکل‌های بورژوایی مدیریت دولت را پنهان می‌کنند.
۲۹- کاهش درآمدهای نفتی، پرداخت بدهی خارجی، ناتوانی در دسترسی به منابع مالی خارجی، و دشواری‌های ایجاد شده بوسیله تحریم‌های جنایتکارانه امپریالیستی، همه به مثابه توجیهی برای ژرفش گرایش لیبرال – بورژوازی سیاست اقتصادی دولت بکار گرفته می‌شود. تعهد به احیای اقتصاد از طریق سیاست‌های آزادسازی اقتصادی، که به سود سرمایه داخلی و خارجی است و هم‌زمان با آن کاهش قیمت نیروی کار، خود را در اقدامات خصوصی‌سازی بنگاه‌های دولتی، معافیت و کاهش بار مالیاتی سرمایه، دلاری‌ساختن اقتصاد، و تضعیف روابط صنعتی نشان می‌دهد. تضمین‌های گسترده‌ای که دولت به سرمایه خصوصی و منافع آن‌ها می‌دهد در تقابل کامل با پیروزی‌های به دست آمده بوسیله طبقه کارگر طی مبارزات سخت در سراسر قرن بیستم، و پیروزی‌های دیگری است که در روند بولیواری در زمان چاوز به دست آمد و آن پیروزی‌ها را قربانی می‌کند.
۳۰- این سیمای واقعی بحران سرمایه‌داری وابسته و رانتی ونزوئلا است که با تجاوزگری امپریالیستی و سیاست‌هایی که در خدمت سرمایه قرار دارد حاد شده است، سیاست‌هایی که در ارزیابی ما به وسیله دولت به اجرا گذاشته شده است، حزب کمونیست ونزوئلا نیاز به یک مناظره ملی و یک راه برون‌رفت انقلابی را مطرح کرده است. در غیبت پاسخ به این رویکردها، ما تصمیم گرفتیم، همراه با دیگر بخش‌های اجتماعی و سیاسی که با آن‌ها پیرامون این تحلیل مشخص اتفاق‌نظر داریم، ایجاد «گزینه مردمی انقلابی» را برای طرح یک برنامه، با هدف بازیافت مسیر روند رهایی ملی ونزوئلا و گشودن عملی چشم‌انداز برای ساختمان سوسیالیسم در ونزوئلا، ارتقاء دهیم.
۳۱- ما تأکید می‌کنیم: در ونزوئلا، سوسیالیسم در بحران نیست، زیرا سوسیالیسم وجود ندارد؛ آنچه که در بحران است سرمایه‌داری است. بحران کنونی سرمایه‌داری نشان می‌دهد که مدیریت بورژوازیی دولت به بن‌بست رسیده است. صرف‌نظر از این‌که کدام جناج بورژوازی به دولت دست یابد، ژرف‌تر کردن وابستگی اقتصادی و شرایط مخاطره‌آمیز کارگران تنها چیزی است که قادر به انجام آن است. به دست آوردن قدرت به وسیله طبقه کارگر و دهقانان به مثابه تنها گزینه حقیقی تغییر و دگرگونی انقلابی به سود مردم ونزوئلا اکنون به اثبات رسیده است.
۳۲- چرخه باطل الگوی سرمایه‌داری ونزوئلا فقط با یک انقلاب طبقه کارگر که بورژوازی را از قدرت برکنار کند می‌تواند بطور قطعی شکسته شود و ما می‌توانیم بر وابستگی و رانت‌خواری غلبه نماییم. به قدرت رسیدن طبقه کارگر و زحمتکشان شهر و روستا تنها تضمین برای در پیش گرفتن یک روند توسعه و صنعتی‌سازی ملی تحت برنامه‌ریزی متمرکز و علمی اقتصاد، به سرکردگی، هدایت و کنترل کارگران، دهقانان کموناردها و اقشار مردمی است.
۳۳- بدون فراموش کردن این هدف استراتژیک، کارگران امروز باید با دیگر لایه‌های تحت استثمار جامعه متحد شوند، و به مثابه یک طبقه علیه تجاوزگری امپریالیستی و، هم‌زمان، علیه شرایط مخاطره‌آمیز و فقری که به وسیله راه بورژوا- لیبرالی سیاست اقتصادی و اجتماعی دولت به ما تحمیل شده است، مبارزه کنند.
۳۴- ما در حزب کمونیست ونزوئلا، با گرامیداشت نودمین سالگرد بنبانگذاری خود، بر تعهد خویش به تلاش برای اتحاد انقلابی و ضدامپریالیستی کارگران، دهقانان، کموناردها و اقشار مردمی مجدداً تأکید می‌کنیم.
۳۵- ما بر اراده و تصمیم خود برای مستحکم‌تر کردن هر چه بیش‌تر پیوندهای دوستی، برادری و همبستگی بین احزاب کمونیست و کارگری ما مجدداً تأکید می‌کنیم.
۳۶- رفقای گرامی، درودهای گرم حزب کمونیست ونزوئلا و جوانان کمونیست ونزوئلا را برای تمام رزمندگی و رهبری‌تان بپذیرید.
ما باید به نبرد برای حقوق زحمتکشان شهر و روستا، برای میهن‌های آزاد و سوسیالیستی – کمونیستی ادامه دهیم!
نبرد تا پیروزی با به قدرت رسیدن کارگران!
اتحاد خلق‌ها علیه امپریالیسم!
همبستگی با مردم ونزوئلا در رویارویی با تجاوز امپریالیستی!
زنده باد انترناسیونالیسم پرولتری!
پرولتاریای جهان متحد شوید!
متشکرم
کاراکاس، ۵ مارس ۲۰۲۱
https://www.solidnet.org/article/CP-of-Venezuela-90th-Anniversary-of-the-PCV-Intervention-by-Oscar-Figuera-GS-CCPCV/
پیوند کوتاه: https://tinyurl.com/njdjjz94