تارنگاشت عدالت – بایگانی دورۀ دوم
منبع: مارکسیسم-لنینیسم امروز
نویسنده: ولادیمیرو واله*
۷ اکتبر ۲۰۱۹
بسیج پیرامون حمایت از محیط زیست مهم است. در سال‌های اخیر شاهد حساسیت بیش‌تر به موضوعات محیط زیستی بوده‌ایم، از این‌رو مهم است که با جوانان (و نه فقط با آن‌ها) برای محکوم کردن نقشه‌های سرمایه در این عرصه و نبرد با آن، و هم‌چنین نبرد با توهمات کار کرد. بدون نکوهش و مبارزه ایدئولوژیک لازم همه آن خطوط بحث می‌توانند به دفاع از به کار بستن سازوکارهای بازار به برخورد با موضوعات محیط زیستی ختم شوند.
سرمایه‌داری سبز نیست، و هرگز سبز نخواهد شد… حتا بدون گوشت گاو و قیمت‌گذاری روی نهنگ‌ها!
بسیج پیرامون حمایت از محیط زیست مهم است. در سال‌های اخیر شاهد حساسیت بیش‌تر به موضوعات محیط زیستی بوده ایم، از این‌رو مهم است که با جوانان (و نه فقط با آن‌ها) برای محکوم کردن نقشه‌های سرمایه در این عرصه و نبرد با آن، و هم‌چنین نبرد با توهمات کار کرد.
در مناظره‌ای که در «جشنواره آوانته!» (Festa do Avante!) پیرامون موضوع «سرمایه‌داری سبز نیست» برگزار شد رفیقی از حزب کمونیست سوئیس به نقل از فعال [برزیلی] چیکو مِندز گفت: که «محیط زیست‌گرایی بدون مبارزه طبقاتی باغبانی است.»
تهاجم ایدئولوژیک در این عرصه ددمنشانه بوده است، می‌خواهد این ایده را جا بیاندازد که این موضوعات بالاتر از سیاست، بالاتر از مبارزه طبقاتی قرار دارند، لذا اساسی است که با نشان دادن این‌که فقط یک تغییر بنیادین در شیوه تولید سرمایه‌داری می‌تواند توازن محیط زیستی را تضمین نماید، مبارزه محیط زیستی را سیاسی کرد. این به کار با کسانی نیاز دارد که با نگرانی‌های مشروع به مشکلات محیط زیستی نگاه می‌کنند، و به یک خط توده‌ای فعالیت نیاز دارد که تبلیغات مراکز تصمیم‌گیری سرمایه‌داری را خنثا نماید و فراتر از این یا آن مُد برود.
بنابراین، معرفی شعارهایی که به اهداف کوتاه‌مدت و میان‌مدت اشاره می‌کنند، اساسی است، مانند جایگزین کردن کاهش بلیط‌های رفت‌وآمد اجتماعی با هدف رفت‌وآمد همگانی یا مطالبه سرمایه‌گذاری در رفت‌وآمد ریلی، دور زدن شعارهایی که ارتقای گیاه‌خواری، و یک شیوه زندگی محدود را ارتقاء می‌دهند، در حالی‌که ثروتمندان به همان شیوه زندگی ادامه می‌دهند و صرفه‌جویی و فقر برای کارگران محفوظ شده است.
گسترش اين شناخت اساسی است، و فراتر رفتن از راه‌حل‌های اخلاقی و فردگرایانه‌ای که به این توهم دامن می‌زنند که بدون توجه به نظام تولیدی که به کار گرفته می‌شود می‌توان با مصرف محصولات سبز یا با مصرف نکردن محصولات مشخصی مشکلات محیط زیستی را حل کرد، ضرورت و فوریت دارد.
اخیراً تصمیم دانشگاه کوایمبرا برای عدم ارايه غذاهای دارای گوشت گاو در غذاخوری‌های آن در میان خبرها بود. جدای از تأثیر این بر تقویت تبعیض بر اساس درآمد دانشجو، یا نبود پایه علمی برای این اقدام، جوانب سیاسی- ایدئولوژیکی وجود دارد که پرداختن به آن‌ها ضروری است.
این اقدامی است که فقط می‌تواند به مثابه یک تکه‌چسبانی (کُلاژ) عوامفریبانه به موضوع لحظه تعبیر شود، و بزرگ‌ترین تأثیر آن آفرینش چهارچوبی از توهمات در باره اقدامات لازم برای برخورد با مشکلات محیط زیستی، و عمدتاً تمرکز بر رفتارها و عادات فردی است.
این با دیوسازی از مصرف گوشت سعی دارد تأثیرات محیط زیستی واقعی ناشی از نظام تولید و تأثیرات گسترده زنجیره‌های توزیع را که بر اساس تقسیم کار بین‌المللی نظام را تغذیه می‌کنند، پنهان نماید. با هم‌تراز قرار دادن گوشت تولید شده به وسیله نظام‌های متمرکز در دیگر بخش‌های جهان با گوشت تولید شده به وسیله نظام‌های گسترده یا کشاورزی خانوادگی، از درک این فرار می‌کند که دفاع از تولید محلی است که توازن محیط زیستی را تضمین می‌نماید، زیرا تولید محلی بر خلاف آزاد‌سازی تجارت جهانی کار می‌کند و چرخه‌های تولید-مصرف را کوتاه می‌کند.
سرمایه‌داری علت است، نه سبب نجات
در حالی‌که برخی‌ها می‌خواهند ما را متقاعد سازند که محیط زیست با نخوردن گوشت گاو حمایت می‌شود، سرمایه‌داران هم‌چنان به تهاجم خود برای اثبات این‌که فقط آن‌ها می‌توانند بشریت را نجات دهند، ادامه می‌دهند.
وبگاه صندوق بین‌المللی پول بسیار روشن هدف‌های سرمایه را برای کالایی کردن طبیعت بازتاب داده است. پانزده سپتامبر گذشته یک گزارش صوتی (پادکَست) دیگر، این بار در باره «ارزش» نهنگ‌ها منتشر شد. یک «محیط زیست‌گرا» و یک اقتصاددان پنانسیل نهنگ‌ها را در جذب کربن توضیح دادند، و در باره مزایای تعیین قیمت به دلار به این عملکرد نهنگ‌ها برای توضیح ضرورت حمایت از آن‌ها به صنعت، مشروحاً سخن گفتند. این از جمله موارد بسیاری است که یک هدف روشن از کالایی کردن طبیعت وجود دارد، و سرمایه‌داران یک بار دیگر نشان دادند که ارزش را با قیمت اشتباه می‌گیرند، و می‌خواهند ما متقاعد شویم که طبیعت شبیه شیوه تولیدی که آن‌ها می‌پرستند، عمل می‌کند.
آن‌ها تضاد ناشی از نیاز به بازتولید دايم سرمایه را نمی‌بینند یا وانمود می‌کنند نمی‌بینند، تنها چیزی را که نظام در نظر دارد و می‌خواهد- برخورد نظام به طبیعت شبیه برخورد آن با حامعه است- هدف سود، مانع دیدن فراتر از آن می‌شود.
این‌ها مثال‌هایی است که به آگاه ساختن همه از این‌که مبارزه برای شرایط محیط زیستی بهتر از مبارزه برای شرایط اجتماعی و کاری بهتر جدانشدنی است، و نتیجتاً مبارزه برای دگرگونی جامعه باید روی میز قرار گیرد، فوریت می‌بخشند.
این‌گونه مثال‌ها می‌توانند به درک نیاز به برنامه‌ریزی برای توزیع متوازن نیروهای مولده در قلمرو کمک کنند، و به درک این‌که این بدون شیوه تولیدی که فرای هدف‌های فوری انباشت سود نگاه می‌کند- شیوه تولیدی که رابطه انسان با محیط زیست را منطقی می‌سازد- شدنی نیست.
بنابراین، ضروری است نشان داده شود که مبارزه برای حمایت از محیط زیست یک مبارزه سیاسی، ضدامپریالبستی است و همیشه باید با مبارزه برای صلح همراه باشد. جنگ، نظامی‌گری، و صنعت اسلحه‌سازی از جمله آلوده کننده‌ترین پدیده‌ها در جهان ما هستند.
بدون نکوهش و مبارزه ایدئولوژیک لازم همه آن خطوط بحث می‌توانند به دفاع از به کار بستن سازوکارهای بازار به برخورد با موضوعات محیط زیستی ختم شوند.
به طور خلاصه، همان‌طور که حزب کمونیست پرتغال همیشه گفته است: در ارتباط با مشکلات محیط زیستی که شیوه تولید سرمایه‌داری آفریده، اساسی است که سازوکارهای تجاری کردن طبیعت قانونی نشود، مسؤولیت‌های سرمایه‌داری در تخریب طبیعت پاک نشود، روند استعمار طبیعت مورد حمایت قرار نگیرد، و هزینه‌ها به اقشار فقیر و خلق‌های جهان منتقل نشود.
ابزار کالایی کردن طبعیت نباید قانونی شوند.
برگرفته از: آوانته، نشریه حزب کمونیست پرتغال
* ولادیمیرو واله عضو هیأت سیاسی کمیته مرکزی حزب کمونیست پرتغال است.
https://mltoday.com/capitalism-is-not-green-nor-will-it-ever-be/
پیوند کوتاه: https://tinyurl.com/ms4x7fn7