از خارج، به این دلیل که دولت فعلی- که به سوسیال دموکراسی راست گرایش دارد و به دنبال کنارآمدن تاکتیکی با دولت‌های ایالات متحده و اتحادیه اروپا است- همچنان به صورت نمادین از زبانی که ما را به یاد چاوز می‌اندازد استفاده می‌کند، سردرگمی مشخصی وجود دارد. دولت فعلی اغلب از «سوسیالیسم بولیواری» صحبت می‌کند که برای ما پوچ است زیرا در اینجا هیچ سوسیالیسمی وجود ندارد. صحبت از سوسیالیسم در اینجا فقط یک تبلیغ است، زیرا دستمزدها زیر سطح فقرمطلق است و بخش‌های بهداشت و درمان و آموزش ما نابود شده‌اند. ما در دوران چاوز دستاوردهای بزرگی داشتیم، اما اکنون در عقب‌گرد کامل هستیم؛ بیایید از مدارس و بیمارستان‌های ما دیدن کنید و وضعیت واقعی و فاجعه‌بار خدمات عمومی ما را، که باید رفاه مردم را تضمین کنند، مشاهد نمایید. اما هنوز از مفهوم «سوسیالیسم بولیواری» یا «سوسیالیسم قرن ۲۱» استفاده می‌شود.
تارنگاشت عدالت – دورۀ سوم
منبع: مورنینگ استار
۲۰ مه ۲۰۲۲
کارولوس ویمر: ما در ونزوئلا شاهد افزایش روزانه نفوذ سرمایه هستیم
پل دابسون در بستر فراخوان حزب کمونیست بریتانیا و اتحادیه جوانان کمونیست برای کمک مالی به ونزوئلا، پیرامون دستمزدها، مراقبت‌های بهداشتی و حقوق کارگران، با کارولوس ویمر، دبیر بین‌الملل حزب کمونیست ونزوئلا گفت‌وگو می‌کند.
***
پل دابسون: درباره «گسست» بین حزب کمونیست ونزوئلا و حزب حاکم سوسیالیست متحد ونزوئلا در سال ۲۰۲۰ صحبت‌های زیادی شده است. دلایل ذهنی و عینی سیاسی این تصمیم چه بود؟
کارولوس ویمر: ما می‌خواهیم تأکید کنیم که سیاست حزب کمونیست ونزوئلا اتحاد و وسیع‌ترین اتحاد میهنی، دموکراتیک و ضد امپریالیستی ممکن است و حزب کمونیست ونزوئلا امروز به جستجو و مبارزه برای اتحاد ادامه می‌دهد.
طبیعتاً این یک اتحاد بین سازمان‌های سیاسی نیست، بلکه اتحادی است که به بهروزی مردم و دفاع از حقوق اجتماعی و سیاسی کارگران می‌نگرد. این سیاست همچنان وجود دارد و در شرایط کنونی که عملاً هیچ تماسی بین حزب کمونیست ونزوئلا و حزب سوسیالیست متحد ونزوئلا وجود ندارد، فراخوان ما همیشه این است که متحد شویم و در جستجوی راه‌حل پیرامون مواضع مختلف خود مناظره نماییم.
نمونه بارز آن در سال ۲۰۱۸ بود، زمانی که نامزدی نیکلاس مادورو برای ریاست جمهوری اعلام شد و ما کمونیست‌ها طبیعتاً پیش از حمایت از او یک کنفرانس سیاسی برگزار کردیم.در آن کنفرانس ، بیش از ۱۰۰ موضوع و پیشنهاد مورد بحث قرار گرفت. سرانجام، در سال ۲۰۱۸، نوزده موضوع به عنوان نقطه شروع خوب [برای حمایت از نامزدی] مورد توافق قرار گرفت و ما توافق‌نامه اتحاد حزب کمونیست ونزوئلا- حزب سوسیالیست متحد ونزوئلا را امضا کردیم. این توافق‌نامه شامل یک تعهد برای راه اندازی کارگروه‌های مشترک برای این ۱۹ موضوع بود که به موضوعاتی از جمله کارگران و دهقانان، دستمزدها، امنیت و غیره – و برگزاری جلسات ماهانه پیگیری و بحث در مورد توافق‌نامه‌ها در زمینه‌های دیگر- می‌پرداخت.
پس از سال ۲۰۱۸، حزب سوسیالیست متحد ونزوئلا گسست را آغاز کرد. آن‌ها هرگز به تماس‌های ما پاسخ ندادند و ما هرگز فرصت نداشتیم که دوباره با آن‌ها بنشینیم. ما می‌خواهیم بر این نکته تأکید کنیم: گسست حزب سوسیالیست متحد ونزوئلا از حزب کمونیست ونزوئلا در یک بحران سیاسی و اقتصادی آشکار که کارگران را تحت تأثیر قرار داد، اتفاق افتاد. ما هرگز این نوع گسست را نپذیرفتیم؛ بلکه خواستار گفت‌وگو با آن‌ها پیرامون سیاست‌ها بودیم.
پل دابسون: گسست پیامدهای گوناگونی داشته است. پیامدهای آن در عرصه سیاسی چه بوده است؟
کارولوس ویمر: نخست، فاصله افتادن بین دو سازمان سیاسی مهم: حزب حاکم و حزب کمونیست ونزوئلا. بدیهی است که این فاصله افتادن صدای یک بخش کمونیستی مهم را که ۹۰ سال برای کارگران، دهقانان و به طور کلی برای مردم مبارزه کرده است، مسدود نموده است. حزب سوسیالیست متحد ونزوئلا به طور فزاینده‌ای سوسیال دمکرات و متحد با منافع سرمایه فراملی می‌باشد.
این ممکن است برای برخی تعجب‌آور باشد، اما گفتگوهای مداوم بین آن‌ها و جناح راست فاشیستی که کودتای سال ۲۰۰۲ علیه چاوز را به راه انداخت و از زمان مرگ او تهاجم را تدارک دیده است، در جریان است. در حال حاضر، دولت با این بخش‌ها می‌نشیند. این تصمیم آن‌هاست، اما ما درک نمی‌کنیم که آن‌ها چرا با کارگران، دهقانان، متخصصان و گروه‌های بومی که پایه اساسی روند دموکراتیک مشارکتی ما هستند، ملاقات نمی‌کنند.
پیامدهای این عدم ارتباط، این شیوه اقتدارگرایانه حکمرانی، واقعاً گریبان بخش‌های کارگری و مردمی را می‌گیرد، زیرا مشکلات آن‌ها مورد بحث نیست، هیچ راه حلی مشخص نمی‌شود و هر انتقاد و اعتراضی با سرکوب و زندان مواجه می‌شود. از اینرو، در مبارزه طبقاتی ما، تضادها بین حزب کمونیست ونزوئلا و بخش‌های حکومت رو به افزایش است.
پل دابسون: ونزوئلا به مبارزه ضد امپریالیستی برای رهایی ملی به مثابه بخشی از تضاد ملت – امپریالیسم ادامه می‌دهد. تاریخ به ما می‌آموزد که این مبارزه به بیش‌ترین اتحاد نیاز دارد تا بتواند بر امپریالیسم غلبه نماید و شکاف در نیروهای مردمی تنها به نفع سرمایه بزرگ است. این گسست چگونه بر این مبارزه تأثیر گذاشته است؟
کارولوس ویمر: برای کسانی که خارج از ونزوئلا هستند، درک این نکته بسیار مهم است که پس از مرگ چاوز، کشور وارد مرحله جدیدی شده است. یک پیش و پس وجود دارد، یک دولت چپ انقلابی ضد امپریالیست که از حقوق مردم و اتحاد آمریکای لاتین دفاع می‌کرد و اکنون دولت فعلی که این مسیر را کاملاً تغییر داده است.
در سطح بین‌المللی، به موضوعات اغلب به شکلی ایده‌آلیستی، و تنها به تغییر در شخص و تداوم سیاست نگاه می‌شود، اما این قطعی نیست. ما شاهد افزایش روزانه نفوذ سرمایه بر سیاست دولت هستیم.
از اینرو، حزب کمونیست ونزوئلا و دیگر بخش‌های چپ، «بدیل انقلابی مردمی» را ایجاد کردند، که سازمانی در حال ساخت و رشد است که باید وظایف همکاری را در مبارزه انقلابی ضد امپریالیستی برای ساختمان سوسیالیسم تعریف کند. خط سیاسی حزب کمونیست ونزوئلا این است: اتحاد ضدامپریالیستی.
پل دابسون: از منظر تئوریک، بسیاری از اتحاد گذشته بین کمونیست‌ها و بخش‌های دولتی انتقاد کردند. آیا فکر می‌کنید اتحاد در زمان خودش یک اشتباه تاکتیکی بود که امروز اصلاح می‌شود؟
کارولوس ویمر: ما در یک مبارزه طبقاتی قرار داریم، جایی که توازن نیروها به طور طبیعی نتایج موفقیت‌آمیز را مشخص می‌کند. حزب کمونیست ونزوئلا نخستین حزب سیاسی بود که در مبارزات انتخاباتی ۱۹۹۸ از چاوز حمایت کرد. این از یک تحلیل عمیق از واقعیت ونزوئلا در آن زمان و پس از بحث طولانی در کمیته مرکزی ناشی شد. درستی پشتیبانی و تحلیل حزب کمونیست ونزوئلا به اثبات رسید: بدون حمایت ما ممکن بود چاوز در آن انتخابات پیروز نشود.
این اتحاد بین گروه چاوز و حزب کمونیست ونزوئلا موفقیت آمیز بود و منافع سرمایه و آمریکا را به خطر انداخت. منطقاً، این مبارزه طبقاتی منجر به کودتای ۲۰۰۲ شد که توسط بخش‌های راست افراطی ونزوئلا رهبری می‌شد و توسط ایالات متحده و اکثریت دولت‌های اروپایی حمایت می‌شد. متأسفانه امروز این اتحاد به دلیل محتوای طبقاتی حزب حاکم، که کاملاً با پروژه پیشنهادی چاوز متفاوت است، شکسته شد.
پل دابسون: با در نظر گرفتن شور مداوم توده‌های مردمی ونزوئلا با حزب سوسیالیست متحد ونزوئلا، حزب کمونیست ونزوئلا و بدیل انقلابی مردمی چگونه می‌خواهند با پیشنهادات خود در شناخت توده‌ها رسوخ نمایند؟
کارولوس ویمر: حزب کمونیست ونزوئلا همواره در کنار کارگران، طبقه کارگر، دهقانان، اقشار متوسط و حرفه‌ای، که در نتیجه سیاست‌های دولت و هم‌چنین تحریم‌های آمریکا آسیب دیده‌اند، بوده است.
از خارج، به این دلیل که دولت فعلی- که به سوسیال دموکراسی راست گرایش دارد و به دنبال کنارآمدن تاکتیکی با دولت‌های ایالات متحده و اتحادیه اروپا است- همچنان به صورت نمادین از زبانی که ما را به یاد چاوز می‌اندازد استفاده می‌کند، سردرگمی مشخصی وجود دارد.
دولت فعلی اغلب از «سوسیالیسم بولیواری» صحبت می‌کند که برای ما پوچ است زیرا در اینجا هیچ سوسیالیسمی وجود ندارد. صحبت از سوسیالیسم در اینجا فقط یک تبلیغ است، زیرا دستمزدها زیر سطح فقرمطلق است و بخش‌های بهداشت و درمان و آموزش ما نابود شده‌اند.
ما در دوران چاوز دستاوردهای بزرگی داشتیم، اما اکنون در عقب‌گرد کامل هستیم؛ بیایید از مدارس و بیمارستان‌های ما دیدن کنید و وضعیت واقعی و فاجعه‌بار خدمات عمومی ما را، که باید رفاه مردم را تضمین کنند، مشاهد نمایید. اما هنوز از مفهوم «سوسیالیسم بولیواری» یا «سوسیالیسم قرن ۲۱» استفاده می‌شود.
وظیفه ما کار با طبقه کارگر است که باید آن را در مرحله کنونی رشد سرمایه‌داری دسته‌بندی کنیم. حزب کمونیست ونزوئلا برای کنگره شانزدهم خود در نوامبر، و برای یک بحث شدید، یک بررسی علمی مارکسیستی- لنینیستی در مورد واقعیت ما و پیرامون سیاست‌هایی که به دنبال یک راه موفق برای خروج از بحران کنونی ما است، آماده می‌شود.
بخش بزرگ از مردم به مثابه اکثریت آراء برای دولت فعلی به شیوه‌ای تقریباً مذهبی یا یک واکنش مکانیکی مکانیکی از حزب سوسیالیست متحد ونزوئلا حمایت می‌کنند. وظيفه حزب کمونیست ونزوئلا و بدیل انقلابی مردمی جلب آگاهی اين بخش‌هايی است كه به طور فزاينده‌ای از نظر سياسی غایب می‌شوند. این بسیار نگران کننده است، زیرا رد حکومت استبدادی بسیاری را به سمت انفعال سیاسی سوق می‌دهد. ما با بزرگ‌تر شدن و سازماندهی بهتر، نیرومندتر می‌شویم و به مثابه این بدیل شناخته می‌شویم.
پل دابسون: آیا شرایط مادی وجود دارد که ممکن است به حزب کمونیست ونزوئلا امکان بدهند اتحاد خود را با دولت از سر بگیرد و اگر چنین است آن شرایط کدامند؟
کارولوس ویمر: برای ما از سرگرفتن اتحاد با حزب سوسیالیست متحد ونزوئلا در کوتاه مدت غیر واقعی است. ما این را در چارچوب مبارزه طبقاتی درک می‌کنیم: اولویت حزب سوسیالیست متحد ونزوئلا توافقات بین سرمایه ملی و بین‌المللی، و هم‌چنین با عناصر فاشیست، احیای عرصه‌های مشترک با ایالات متحده و دولت‌های راست‌گرای اروپا است، و این در تضاد کامل با اتحاد با طبقه کارگر و حزب کمونیست ونزوئلا و بدیل اتقلابی مردمی قرار دارد.
ما دیالکتیک در سیاست را می‌شناسیم – بنابراین این وضعیت می‌تواند تغییر کند! طبیعتاً، دولت باید سیاست‌هایی را که باعث وخامت وضعیت اجتماعی و اقتصادی مردم ونزوئلا است، تصحیح نماید.
* پل دابسون روزنامه‌نگار ساکن ونزوئلا، هماهنگ کننده منطقه‌ای «کمیته همبستگی بین‌المللی و مبارزه برای صلح»، عضو حزب کمونیست بریتانیا و بخش بین‌الملل حزب کمونیست ونزئلا است.
https://morningstaronline.co.uk/article/f/pcvs-carolus-wimmer-there-no-socialism-venezuela
پیوند کوتاه: https://tinyurl.com/2s4zjr9f