رهبر کمونیست پرتغال، جرونیمو دو سوزا در حال سخنرانی در لیسبون

تارنگاشت عدالت – دورۀ سوم

منبع: پیام مردم
۵ نوامبر ۲۰۲۱

 

ساراماگو پیش از آن‌که یک نویسنده تمام عیار شود، به عنوان یک مکانیک، ویراستار و روزنامه‌نگار کار می‌کرد. او از سال ۱۹۶۹ عضو حزب کمونیست پرتغال بود. پس از انقلاب میخک (انقلاب آوریل) در ۲۵ آوریل ۱۹۷۴ که به دیکتاتوری دولت «جدید پایان» داد، معاون سردبیر روزنامه «دفتر اخبار» شد. اما، به دلیل ناآرامی‌های سیاسی در دوره گذار به دموکراسی، ساراماگو در سال ۱۹۷۵ کار خود را از دست داد، و به دنبال آن بر حرفه ادبی خود تمرکز کرد. ساراماگو در کتاب «کوری» (۱۹۹۵)، داستان ملتی را که بینایی خود را از دست می‌دهد- کنایه از آز و فساد سرمایه‌داری- توصیف کرد.

 

کمونیست‌های پرتغال جشن‌های صدمین سالگرد تولد خوزه ساراماگو را آغاز کردند

 

۱۶ نوامبر ۲۰۲۲، صدمین سالگرد تولد خوزه ساراماگو نویسنده معروف و کمونیست پرتعالی، دریافت‌کننده جایزه نوبل در ادبیات در سال ۱۹۹۸ خواهد بود.

روز شنبه، ۳۰ اکتبر، حزب کمونیست پرتغال برای آغاز جشن‌های صدمین سالگرد تولد نویسنده و کمونیست مشهور خوزه (ژوزه) ساراماگو، مراسم فرهنگی «نویسنده جهانی، روشنفکر آوریل، مبارز کمونیست» را در لیسبون سازماندهی کرد. ۱۶ نوامبر ۲۰۲۲، صدمین سالگرد تولد خوزه ساراماگو است، که در سانتارِم پرتغال به دنیا آمد. تدارک جشن‌های رسمی صدمین سالگرد به وسیله دولت پرتغال و «بنیاد خوزه ساراماگو» به سرپرستی پیلار دل ریو، همسر او، هم‌کنون در جریان است.

ساراماگو پیش از آن‌که یک نویسنده تمام عیار شود، به عنوان یک مکانیک، ویراستار و روزنامه‌نگار کار می‌کرد. او از سال ۱۹۶۹ عضو حزب کمونیست پرتغال بود. پس از انقلاب میخک (انقلاب آوریل) در ۲۵ آوریل ۱۹۷۴ که به دیکتاتوری دولت «جدید پایان» (Estado Novo) داد، معاون سردبیر روزنامه «دفتر اخبار» (Diário de Noticia) شد. اما، به دلیل ناآرامی‌های سیاسی در دوره گذار به دموکراسی، ساراماگو در سال ۱۹۷۵ کار خود را از دست داد، و به دنبال آن بر حرفه ادبی خود تمرکز کرد

ساراماگو نخستین رمان خود را به نام «سرزمین گناه» در سال ۱۹۴۷ منتشر کرد. زمانی که اثر او به نام «یادبود کانوِنتو» در سال ۱۹۸۷ با عنوان «بالتازار و بلیموندا» ترجمه شد، وی شهرت جهانی یافت. آثار او – «سال مرگ ریکاردو ریس» (۱۹۸۴) و «تاریخ محاصره لیسبون» (۱۹۹۱) – نیز مورد استقبال وسیع قرار گرفت. رمان او، «انجیل به روایت عیسی مسیح» (۱۹۹۱) کلیسای کاتولیک و بخش‌های راست‌گرای محافطه‌کار پرتغال را، که این کتاب را به مثابه ضدمذهب مورد انتقاد قرار دادند، تحریک کرد. در پی این جنجال‌ها، ساراماگو پرتغال را ترک کرد و تا زمان مرگش در ۱۸ ژوئن ۲۰۱۰ در سن ۸۷ سالگی با همسرش، پیلار دل ریو، روزنامه‌نگار اسپانیایی، در جزایر قناری زندگی کرد. ساراماگو در کتاب «کوری» (۱۹۹۵)، داستان ملتی را که بینایی خود را از دست می‌دهد- کنایه از آز و فساد سرمایه‌داری- توصیف کرد.

جایزه نوبل در ادبیات در سال ۱۹۹۸ به ساراماگو تعلق گرفت، که به گفته کمیته نوبل «کسی است که با تمثیل‌های متکی بر تخیل، مهرورزی و کنایه به طور مداوم ما را قادر می‌سازد تا یک‌بار دیگر یک واقعیت وهمی را درک کنیم.» نوشته‌های روزانه ساراماگو از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۰۹ در وبلاگ او به نام «دفتر دیگر ساراماگو» پیرامون رویدادهای سیاسی گوناگون و ادببات جمع‌آوری شد و در سال ۲۰۱۰ با عنوان «دفتر» (نت‌بوک) منتشر شد. آن‌ها بر باور او به دیدگاه مارکسیستی به مثابه ابزاری برای تحلیل اجتماعی گواهی می‌دهند.

پس از مرگ وی در سال ۲۰۱۰، پرتغال دو روز عزای عمومی اعلام کرد و مراسم سوزاندن وی در لیسبون با حضور ده‌ها هزار نفر از جمله خوزه سوکراتس، نخست‌وزیر سوسیالیست پرتغال و جرونیمو دو سوزا، رهبر کمونیست پرتغال، و چهره‌های بین‌المللی مانند لولا دا سیلوا رئیس‌جمهور برزیل برگزار شد. فیدل کاسترو و رائول کاسترو به این مناسبت به افتخار وی گل ارسال کردند.

جرونیمو دو سوزا، دبیر کل حزب کمونیست پرتغال، هنگام سخنرانی در رویداد فرهنگی لیسبون گفت: « حزب کمونیست پرتغال در نظر دارد به مناسبت صدمین سالگرد خوزه ساراماگو، حزب کمونیست پرتغال به انتشار و بحث پیرامون آثار ادبی یکی از بزرگ‌ترین نویسندگان زبان پرتغالی و یکی از برجسته‌ترین روشنفکران «پرتغال آوریل»، و هم‌چنین به شناساندن نقش او در مبارزه با فاشیسم، در دفاع از «آوریل» و مبارز کمونیستی که تا پایان عمرش رزمید، کمک کند.»

وی افزود: «ما از امروز تا دسامبر ۲۰۲۲، نویسنده آثار بسیار و منحصربه‌فرد دارای ارزش جهانی، و هوش خلاق او، این مخترع آهنگ کلامی بدیع در نوشتن را، که به داستان‌سرایی برای خوانندگان محدود نبود، بلکه در پی مشارکت فعال آن‌ها در داستان بود، گرامی می‎داریم.»

پیوند کوتاه: https://tinyurl.com/6f4xuwtb