تارنگاشت عدالت – بایگانی دورۀ دوم
۱۲ خرداد ۱۳۹۷
درباره کاسبان «همبستگی بینالمللی»
در بخشهایی از اپوزیسیون خارج از کشور کاسبی با «همبستگی کمونیستی و کارگری» متداول و رایج است. از نمونههای کارگری این «کسب و کار» اعلامیه جدید منتسب به سندیکاهای کارگری فرانسه است، که از «حزب کمونیست کارگری» گرفته تا «اخبار روز» آن را منتشر کرده و اشاعه داده اند. نکته قابل توجه، یک سویه بودن روند «همبستگی» این جریانات و محافل است، بدین معنی که در رسانههای آنها کمتر خبری و گزارشی از مبارزات طبقه کارگر و نیروهای مردمی فرانسه علیه سیاستهای ضدکارگری دولت ماکرون، و درباره سازش و خیانت طبقاتی رهبران سندیکایی به اصطلاح «سکولار»، «دمکراتیک» و «مستقل» فرانسه که در کشور خود به مثابه «آریستوکراسی کارگری» و بخشی از «امپریالیسم کارگری» عمل میکنند، منتشر میشود.
در زیر فاکتهایی درارتباط با ماهیت و عملکرد «آریستوکراسی کارگری» فرانسوی امضاء کننده اعلامیه همبستگی با طبقه کارگر ایران و مبارزات آن منتشر میشود.
***
● «کنفدراسیون کارگران مسیحی فرانسه» (ث. اف. ت. ث) (CFTC) در سال ۱۹۱۹ به وسيلۀ کارگران کاتولیک در مخالفت با جنبشهای سندیکالیستی و کمونیستی تأسیس شد. این کنفدراسیون که بر اساس اصول اجتماعی و ضدمارکسیستی کلیسای کاتولیک رم تشکیل شده بود، تئوری جنگ طبقاتی را رد میکرد، و در مواردی با «کنفدراسیون سراسری کار» (ث. ژ. ت) (CGT) پیرامون اعتصابات همکاری میکرد. نفوذ آن عمدتاً در میان کارگران یقه سفید و کارگران نساجی بود. «ث. اف. ت. ث» در جریان جنگ جهانی دوم از سوی دولت ویشی غیرقانونی اعلام شد.
کنفدراسیون کارگران مسیحی فرانسه
● پس از جنگ، تعداد فرایندهای از رفرمیستهای درون «ث. اف. ت. ث» درصدد برآمدند پیوندهای آن را با کلیسای کاتولیک رم تضعیف کنند، و به سمت سکولار کردن آن بروند. این رفرمیستها نهایتاً در درون «ث. اف. ت. ث» اکثریت یافتند، و در سال ۱۹۶۴ در یک کنگره ویژه، اساسنامه آن را ترمیم کرده و نام آن را به «کنفدراسیون دمکراتیک کار فرانسه» (ث. اف. د. ت) تغییر دادند. اقلیت مخالف این تغییرات از (ث. اف. د. ت) (CFDT) خارج شد و با جهتگیری سوسیال-مسیحی تحت همان نام پیشین به کار خود ادامه داد.
● «کنفدراسیون دمکراتیک کار فرانسه»در ابتدا، تحت رهبری یوجین دکامپ خود را به مثابه یک کنفدراسیون سوسیال دمکرات نزدیک به «حزب سوسیالست متحد» پیر مندس-فرانس نشان داد، و در این دوره از «خودگردانی» کارگران در محل کار حمایت میکرد.
کنفدراسیون دمکراتیک کار فرانسه
● در سال ۱۹۷۴، بسیاری از اعضای «حزب سوسیالست متحد» و «کنفدراسیون دمکراتیک کار فرانسه» به «حزب سوسیالیست» تحت رهبری فرانسوا میتران پیوستند. آنها در درون حزب سوسیالیست، تحت رهبری میشل روکارد یک اپوزیسیون درونی موسم به «چپ دوم» تشکیل دادند، پروژۀ خودگردانی را کنار نهادند و الگوی سوسیال دمکراسی اروپايی را در پیش گرفتند. «کنفدراسیون دمکراتیک کار فرانسه» در آن زمان، تحت رهبری ادموند میر، روابط خود را با «ث. ژ. ت» قطع کرد.
● در دهه ۱۹۸۰، پس از انتخاب فرانسوا میتران، «کنفدراسیون دمکراتیک کار فرانسه» به یک سازمان هوادار دولت مبدل شد، و نتیجتاً بسیار از اعضا و آرای خود را از دست داد. در دهه ۱۹۹۰، «کنفدراسیون دمکراتیک کار فرانسه» تحت رهبری نیکول نوتات تصمیم گرفت استراتژی خود را از حزب سوسیالیست جدا کند، و از برنامه آلن ژوپه برای اصلاح دولت رفاه ملی حمایت کرد. در این دوره است که جای سندیکای موسوم به «نیروی کارگران» (Force ouvrière) را به مثابه «شریک اصلی» کارفرمایان و دولتهای راستگرا، و رییس دفاتر تأمین اجتماعی میگیرد.
نیروی کارگران
● در سال ۲۰۰۳، حمایت «کنفدراسیون دمکراتیک کار فرانسه» از برنامه اصلاح قوانین بازنشستگی موجب یک بحران در درون آن شد، و بسیاری از اعضا از آن خارج شدند و به «ث. ژ. ت» یا به «همبستگی» پیوستند. با این وجود، «کنفدراسیون دمکراتیک کار فرانسه» با دیگر سندیکاهای محافظهکار در سال ۲۰۰۶ در درگیری پیرامون «قرارداد اولین کار» (contrat première embauche) در کنار دولت قرار گرفت.
«قرارداد اولین کار» شکل جدیدی از قرارداد کار بود که در سال ۲۰۰۶ به وسيلۀ دومنیک دو ویلپین نخستوزیر فرانسه معرفی شد. این قرارداد کار فقط برای کارگران زیر ۲۶ سال بود، و اخراج آنها را برای کارفرما آسانتر میکرد. این قرارداد در ازای مقداری تضمین مالی برای کارگر به کارفرما اجازه میداد طی یک «دوره آزمایشی» دو ساله بدون ارايه دلیل کارگر را اخراج کند. اما گنجاندن این متمم در به اصطلاح «قانون برابری فرصت» موجب اعتراضات گسترده کارگران و دانشجویان شد. تا جایی که ژان شیراک رییس جمهور وقت فراسنه اعلام کرد که این قانون در کتاب قانون گنجانده خواهد شد اما به اجرا درنخواهد آمد.
● «فرصت امروز» در ۳۱ خرداد ۱۳۹۶ به نقل از «نیویورک تایمز» نوشت: «همزمان با اعتراض هزاران کارگر به [تغییر] قوانین کار در فرانسه در تابستان گذشته، لورن برگر، ريیس یکی از قدرتمندترین اتحادیههای فرانسه، درخواست ناراحتکننده خود را اعلام کرد. حدود ۱۰۰ نفر از تظاهرکنندگان از جمعیت جدا شدند و محل مقر اتحادیه، کنفدراسیون کارگری دمکرات فرانسه، را احاطه کردند و در آنجا خواستههای خود را فریاد زدند. در کنار درب ورودی با رنگ قرمز نوشته شده بود: «این خیانت باید پایان یابد.»
منظور از خیانت، تصمیم بحثبرانگیز آقای برگر برای حمایت از تجدیدنظر در آییننامه ۳۴۰۰ صفحهای قانون کار فرانسه بود. برخی از این تغییرات شامل کاهش شدت قوانینِ مربوط به ۳۵ ساعت کار در طول هفته بود که آقای برگر آنرا راهی برای تشویق شرکتها به استخدام بیشتر میدانست. آقای برگر در مصاحبهای اعلام کرد: «ما به تازگی یک تغییر بزرگ سیاسی مهم داشتیم، بنابراین در نقطه عطفی قرار داریم که واقعاً میتواند اوضاع را تغییر دهد.»
● خبرگزاری رویترز در ۲۹ آوریل ۲۰۱۸ در گزارشی تحت عنوان «اتحادیه ث. اف. د. ت. فرانسه کارکنان ایرفرانس را به پذیرش دستمزد پیشنهادی تشویق کرد» نوشت: «کنفدراسیون دمکراتیک کار فرانسه روز شنبه کارگران اعتصابی ایرفرانس را تشویق کرد پیشنهاد مدیریت را بپذیرند، و اتحادیه اصلی خلبانان را برای “گروگان گرفتن همه” و به خطر انداختن آینده شرکت مقصر معرفی کرد. برگر در رادیو اروپا ۱ گفت: “ما اتحادیه اصلی خلبانان را داریم که همه را گروگان گرفته است. وی افزود: «به سود کارگران زمینی نیست که از خلبانان پیروی کنند، زیرا نهایتاً آنها هستند که بهای آنرا خواهند پرداخت.»
● هفتهنامه «چپ سبز» در ۲۷ اکتبر ۲۰۱۷ در مقاله «فرانسه: اتحادیهها بر سر چگونگی نبرد با اصلاحات ضدکارگری ماکرون جر و بحث میکنند» درباره مشکل «ث. ژ. ت.» برای جلب سندیکاهای محافظهکار به مبارزه علیه اصلاحات ضدکارگری ماکرون نوشت: «پتانسیل جلب آنها به نظر میرسد پس از آنکه لوموند مورخ ۲۳ اکتبر اظهارات لارنت برگر، دبیرکل کنفدراسیون دمکراتیک کار فرانسه را در نشست شورای ملی آن در روزهای ۱۸ و ۱۹ اکتبر منتشر کرد، ضعیفتر شده است. برگر بسیجهای مشترک را «نشانگر ضعف»، و ث. ژ. ت. را به مثابه «تایتانیک» توصیف کرد و افزود: «که میخواهد سوار تایتانیک شود؟»
رابرت پلهتیر کنشگر «حزب جدید ضدسرمایهداری» در نشریه آن حزب به نام «آنتیکاپیتالیست» نوشت که یک عامل اصلی برای تضعیف بسیجها عزم رهبران کنفدراسیونهای اصلی برای شرکت در «دیالوگ» با دولت است. بدترین مرتکبین رهبران «نیروی کارگران» و «کنفدراسیون دمکراتیک کار فرانسه» بوده اند، که علیرغم خشم اعضاء و رهبران سطوح پایینتر، حملات را پذیرفته اند و میگویند درگیر شدن با دولت به آنها کمک کرده دامنه آسیب را محدود کرده و در ایجاد «دیالوگ اجتماعی» پبشرفت حاصل شود.
● خبرگزاری رویترز در ۱۹ آوریل ۲۰۱۸ در گزارشی به نام «در حالیکه اعتصاب راهآهن ادامه دارد از تعداد معترضین کاسته میشود» نوشت: «لارنت برگر رهبر اتحادیه کنفدراسیون دمکراتیک کار فرانسه به یک کانال اخبار پارلمانی گفت که اتحادیه او هیچ کاری نه با راهپیمایی روز پنجشنبه دارد و نه در روز اول ماه مه- که در فرانسه و کشورهای بسیار دیگر حقوق کارگران جشن گرفته میشود- در کنار ث. ژ. ت. قرار خواهد گرفت [همانطور که «عدالت» قبلاً منتشر کرد او در روز اول ماه مه با نمایش فیلم در مقر اتحادیه، اعضاء را از شرکت در راهپیمایی روز اول ماه مه بازداشت.]
لارنت برگر، دبیرکل «کنفدراسیون دمکراتیک کار فرانسه» در رایزنی با امانوئل ماکرون برای تهاجم مشترک و هماهنگ علیه دستآوردهای تاریخی طبقه کارگر فرانسه
***
تظاهرات ایستاده در روز ۲۹ مه ۲۰۱۸ در برابر دفتر سازمان جهانی کار
میدان ملل- ژنو
در دفاع از حقوق کارگران
و آزادیهای سندیکایی در ایران
در ایران کارگران از ابتدایی ترین حقوق محرومند، از آن جمله:
– حق اعتصاب؛
– حق تظاهرات؛
– حق ایجاد تشکلات سندیکایی
هزاران کارگر به اتهام عدم رعایت موارد ممنوعه توسط رژیم دستگیر شده، بسیاری به زندان افکنده شده و در مواردی به مرگ محکوم شده اند.
ما سندیکاهای فرانسوی: س. ژ. ت (CGT)، س. اف. د. ت (CFDT)، اف. اس. او (FSU)، اونسا (UNSA) و سولیدر (Solidaires)، کلیه تشکلات کارگری شرکت کننده در اجلاس سال ۲۰۱۸ سازمان بین المللی کار در ژنو را فرا میخوانیم که برای:
– آزادی سندیکالیستهای زندانی در ایران؛
– ایجاد سندیکاهای مستقل در ایران؛
– حضور نمایندگان تشکلات دموکراتیک و مستقل از رژیم کارگران در هیأت نمایندگی ایران در کنفراس بیناللملی سازمان جهانی کار
به تظاهرات ایستاده در میدان ملل بپیوندند
میدان ملل
از ساعت ۱۲ الی ۱۵
۲۹ مه ۲۰۱۸- ژنو
برای نمایندگان سندیکاهای شرکتکننده در اجلاس، این گردهمآیی فرصتی است که همبستگی خود را با کارگران و سندیکالیستها در ایران اعلام دارند.
پیوند کوتاه: https://tinyurl.com/bdcwv2su