امپریالیسم آمریکا: من قویاْ حمله روسیه به اوکرائین را محکوم می‌کنم.
تارنگاشت عدالت – دورۀ سوم
منبع: مورنینگ استار
نویسنده: رابرت گریفیث (دبیرکل حزب کمونیست بریتانیا)
۲۶ اوت ۲۰۱۴
نه به ناتو!
سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) در سال ۱۹۴۹ بر اساس یک بسته از دروغ تشکیل شد.
در آن زمان به مردم بریتانیا گفته شد که این اتحاد نظامی صرفاً یک پیمان دفاعی متقابل است. هیچ کشور دیگری را به طور مشخص هدف ندارد و به همین دلیل هیچ مغایرتی با منشور سازمان ملل متحد ندارد.
اما به زودی مشخص شد که ناتو در کنار سیتو و سنتو، هسته اصلی یک رشته ائتلاف نظامی به رهبری ایالات متحده برای محاصره اتحاد شوروی بود. پایگاه‌های نظامی آمریکا- انگلیس- ناتو از آلاسکا، کانادا و ایسلند تا اسکاندیناوی، بریتانیا و اروپای غربی (از جمله پرتغال فاشیست)، مدیترانه، ترکیه، اقیانوس هند، آسیای جنوب شرقی، کره جنوبی، ژاپن و اقیانوس آرام امتداد داشت. این تضمین می‌کرد که شهرهای شوروی در تیررس موشک‌های هسته‌ای قاره‌پیما و کوتاه-برد قرار گیرند.
زمانی که اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۶۲برای دفاع از کوبا، سعی کرد موشک‌های کوتاه-برد خود را در نزدیکی ایالات متحده مستقر کند، کاخ سفید برای بیرون بردن آن‌ها تهدید به جنگ هسته‌ای همه جانبه کرد.
ناتو زمانی تأسیس شد که دولت بریتانیا به دروغ می‌گفت بمب‌افکن‌های آمریکایی به منظور «آموزش» موقت و با حسن‌نیت از اینجا بازدید می‌کنند. حدود ۶۶ سال بعد، آن‌ها هنوز در پایگاه‌های تحت کنترل ایالات متحده، که در ابتدا برای فریب مردم به عنوان پایگاه‌های «نیروی هوایی سلطنتی» معرفی می‌شدند، مستقر می‌باشند.
اواخر دهه ۱۹۴۰ هم‌چنین دوره‌ای بود که دولت حزب کارگر پس از جنگ در حال ساختن بمب اتمی خود بریتانیا بود، عملیاتی که در ابتدا از بسیاری از وزرای کابینه پنهان نگه داشته شد.
از دهه ۱۹۵۰ ادعا می‌شد که ناتو به منظور مقابله با تهدید نسبت به آزادی‌های غربی از جانب اتحاد شوروی و متحدانش که یک مسابقه تسلیحاتی علیه غرب به راه انداخته‌اند، تشکیل شده است.
با این وجود، پیمان ورشو در سال ۱۹۵۵، شش سال پس از ناتو، و تنها به این دلیل که ناتو مجدداً آلمان غربی را مسلح کرده و در صفوف خود قرار داده بود، تأسیس شد. در عین حال، در مسابقه تسلیحاتی، بمب‌افکن‌های هسته‌ای و موشک‌های بالستیک قاره‌پیما ابتدا توسط ایالات متحده تولید شدند.
پیش از انحلال پیمان ورشو در سال ۱۹۹۳، حمله شوروی به اروپای غربی هرگز محتمل به نظر نرسید. ناتو به جای این‌که انحلال پیمان ورشو را نشانه‌ای برای انحلال خود بداند، دشمنان جدیدی را مانند «دولت‌های شرور» به رهبری قذافی، صدام حسین، میلوسویچ، روحانیون ایران برای توجیه ادامه خود اختراع کرد.
نیروهای ناتو از آن زمان بوسنی (۱۹۹۵-۱۹۹۲)، صربستان و کوزوو (۱۹۹۹)، افغانستان (از سال ۲۰۰۲) و لیبی (۲۰۱۱) را بمباران کرده‌اند.
ناتو با شکستن تعهداتی که به رئیس‌جمهور سابق گورباچف داده شده بود، به سمت شرق تا مرزهای روسیه و با قابلیت‌های جدید برای ضربه زدن به چین پیش رفته است. دوازده کشور اتحاد جماهیر شوروی و پیمان ورشو عضو ناتو شده‌اند و پایگاه‌های جدید ایالات متحده در تاجیکستان، قرقیزستان، گرجستان، آذربایجان، افغانستان و عراق نیز تأسیس شده‌اند.
نقشه‌ها برای انضمام گرجستان و اوکرائین در ناتو به جنگ‌های داخلی و رویارویی نظامی با روسیه منجر شده‌اند. پیشنهادهای ناتو برای «سپر دفاع موشکی» اروپا در شرق اروپا تضمین می‌کند که بتواند بدون ترس از پاسخ متقابل مؤثر، به روسیه حمله کند.
از زمان توافق‌نامه «برلین پلاس» در سال ۲۰۰۲، اتحادیه اروپا به طور فزاینده‌ای در ناتو درگیر شده است، و این در برنامه نظامی‌گرایی که در «پیمان ۲۰۰۷ لیسبون اتحادیه اروپا» تدوین شد منعکس شده است.
حرکت در حوزه‌های سیاستی مانند دزدی دریایی بینالمللی و جرایم سایبری برای گسترش دامنه نفوذ ناتو در سراسر جهان طراحی شده است. این جاه‌طلبی به انعقاد یک پیمان استراتژیک با کلمبیا انجامیده است، که دولت‌های دست راستی آن به مثابه اسب تروا برای خرابکاری ایالات متحده در اتحاد ضد امپریالیستی آمریکای لاتین عمل می‌کنند.
همانطور که فیل پیراتین نماینده کمونیست در پارلمان در سال ۱۹۴۹ هشدار داد، ناتو نه تنها از اقتدار سازمان ملل حمایت نمی‌کند، بلکه آن را تضعیف می‌نماید. ناتو همیشه در راستای سیاست خارجی ایالات متحده، تصمیم می‌گیرد و انتخاب می‌کند کدام تصمیمات سازمان ملل را اجرا کند و کدام را نادیده بگیرد (مانند تحریم اقتصادی کوبا یا اشغال غیرقانونی سرزمین‌های فلسطین، سوریه و لبنان به وسیله اسرائیل). زمانی که سازمان ملل نتواند به اجماع برسد، ناتو به هر حال به اقدام نظامی متوسل می‌شود.
قدرت‌های عضو ناتو اکنون بیش از ۷۰ درصد از هزینه‌های نظامی جهان را به خود اختصاص می‌دهند.
ناتو هیچ ساختار دموکراتیکی ندارد و به هیچ‌کس پاسخگو نیست. ناتو سازمان ملل متحد را تضعیف می‌کند، نظامی‌گری را اشاعه می‌دهد و بزرگ‌ترین تهدید برای صلح و ثبات در جهان است.
بریتانیا باید از ناتو و اتحادیه اروپا خارج شود و یک سیاست خارجی و دفاعی مستقل را، که تهاجم نظامی و سلاح‌های هسته‌ای را رد می‌کند، دنبال کند.
پیوند کوتاه: https://tinyurl.com/bdbspb73