تارنگاشت عدالت – بایگانی دورۀ دوم
۲۹ آبان ۱۳۹۵
پیرامون پیوستن ایران به توافق اقلیمی پاریس
نمایندگان مجلس شورای اسلامی در روز یکشنبه ۲۳ آبانماه ۱۳۹۵ با ۱۴۲ رأی موافق، ۹ رأی مخالف و ۵ رأی ممتنع از مجموع ۲۰۴ نماینده حاضر در جلسه، لایحه موافقتنامه پاریس را تصوب کردند. پارلمان انگلیس چهار روز بعد در روز پنجشنبه ۲۷ آبانماه به تصویب آن موافقتنامه رأی داد.سالهاست که جهان با نگرانی در انتطار یک توافقنامه بینالمللی بوده است که بتواند همه کشورهای جهان را برای مقابله با مشکل تغییرات اقلیمی که کل بشریت را تهدید میکند، دربر گیرد.
برخلاف تبلیغات نولیبرالهای مسلمان در جمهوری اسلامی و چپهای حقوق بشری در اپوزیسیون که گوش و چشمشان به رسانههای سرمایه جهانی است، توافق پاریس هم در ارتباط با کاهش سطوح گازهای گلخانهای و هم در ارتباط با رژیم بینالمللی کنترل تولید این گازها، اشکالات جدی دارد.
توافق پاریس در ارتباط با پذیرش بار کاهش انتشار گازهای گلخانهای در واقع مسؤولیت مشترک ملتها را نفی کرده و مسؤولیت اصلی را از دوش کشورهای توسعه یافته برداشته است. توافق پاریس با تصویب موضع و خواست ایالات متحده آمریکا، انتشار گذشته این گازها را که مسؤولیت حدود ۷۵ درصد آن بر دوش ایالات متحده و دیگر کشورهای پیشرفته است، کاملاً نادیده گرفته است. اگر انتشار گذشته نادیده گرفته شود و همانطور که در توافقنامه پاریس آمده فقط به انتشار آینده توجه شود، کشورهای در حال توسعه که سطح انتشار گازهای گلخانهای آنها با توجه به سطح کنونی توسعه یافتگیشان لاجرم بالا خواهد بود به جای کشورهای پیشرفته مقصر اصلی معرفی خواهند شد. چهارچوب توافق پاریس مشخصاً بار را بر دوش کشورهای در حال توسعه گذاشته است.
در توافقنامه پاریس همچنین به وعدههای کشورهای توسعه یافته برای کمک مالی و فنآوری به کشورهای در حال توسعه در جهت به کارگیری فنآوریهایی که زیان کمتری برای محیط زیست دارند، اشاره شده است. البته، این وعهدهها فاقد ضمانت اجرایی است. در شرایطی که امپریالیسم آمریکا و متحدین اروپایی آن از انجام تعهدات بینالمللی دارای ضمانت اجرایی خود در قبال ایران و دیگر کشورهای دارای سیاست خارجی مستقل امتناع میورزند، امید به کمک مالی و فنآوری کشورهای امپریالیستی به ایران در چهارچوب وعدههای فاقد ضمانت اجرایی توافقنامه پاریس خودفریبی است.
جای تأسف بسیار است که جمهوری اسلامی تسلیم طرحهای ایالات متحده برای تحمیل محدودیتهای عظیم بر رشد و توسعه اقتصادی درونزای آتی ایران شده است.
ایران در سال های آینده هزینه سنگینی برای تسلیم به منافع سرمایهداری جهانی و برای واردات فنآوریهای «سبز» خواهد پرداخت. وظیفه همه نیروهای ترقیخواه و مردمی است که در برابر این استراتژی امپریالیسم جهانی و کارگزاران داخلی آن مقاومت نمایند.
پیوند کوتاه: https://tinyurl.com/4dzhmwrr