تارنگاشت عدالت – دورۀ سوم
● «حزب توده ایران: در دفاع از راه‌حل صلح‌آمیز برای بحران اوکراین: نه به نظامیگری، نه به گسترش قلمرو ناتو در شرق، نه به مداخله ناتو»
https://www.akhbar-rooz.com/141987/1400/11/26/
● حزب چپ ایران (فدائیان خلق): راه حل بحران «اکرائین»، توقف گسترش ناتو و پایان دادن به راهبرد «توازن تهدید»است
https://www.akhbar-rooz.com/141987/1400/11/26/
***
منبع: در دفاع از کمونیسم
نویسنده: نیکوس ماتوس*
۱۸ فوریه ۲۰۲۲
هفتاد سال عضویت یونان در ناتو: یک سالگرد سیاه
هجدهم فوریه یک سالگرد سیاه برای مردم یونان است. هفتاد سال پیش در سال ۱۹۵۲ پارلمان یونان پیوستن یونان به سازمان پیمان آتلانتیک شمالی، اتحاد بدنام امپریالیستی ناتو را تصویب کرد.
این سالگرد در دوره‌ای است که رقابت‌های امپریالیستی در اوکرائین به مرحله بسیار حساسی رسیده است و ابرهای یک رویارویی نظامی عمومی در منطقه گسترده‌تر پدید آمده است.
عضویت یونان در ناتو در سال ۱۹۵۲ این کشور را به پایگاه وسیعی برای نقشه‌های خطرناک و ماجراجویانه امپریالیست‌ها، که عمدتاً علیه اتحاد جماهیر شوروی و دیگر کشورهای سوسیالیستی انجام می‌شد، مبدل ساخت. در عین‌حال، این تصمیمی بود که مردم یونان را در وضعیت‌های بسیار خطرناک با نتایج تلخ (به عنوان مثال، حمله ترکیه به قبرس در سال۱۹۷۴) قرار داد، تصمیمی که هفت دهه بعد هم‌چنان سیاست خارجی یونان را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
الحاق یونان به ناتو یک انتخاب استراتژیک آگاهانه طبقه بورژوازی یونان و احزاب سیاسی آن بود. این انتخاب را می‌توان در شرایط تاریخی سیاسی، اجتماعی و اقتصادی آن زمان با در نظر گرفتن عوامل زیر توضیح داد:
الف) وجود دو نظام اجتماعی- اقتصادی رقیب در صحنه بین‌المللی (سرمایه‌داری در مقابل سوسیالیسم)،
ج) نقش تعیین‌کننده امپریالیست‌های انگلیسی و آمریکایی (پس از۱۹۴۷) در شکست دادن «ارتش دموکراتیک» قهرمان یونان به رهبری کمونیست‌ها در طول جنگ داخلی ۱۹۴۹-۱۹۴۶،
د) هدف بورژوازی یونان برای تضمین و ارتقاء نقش خود در نظام امپریالیستی از طریق مشارکت فعال کشور در طرح های نظامی اورو-آتلانتیک.
برای بورژوازی یونان، پیوستن کشور به ناتو عامل مهمی برای تحکیم قدرت آن، و هم‌چنین یک اقدام امنیتی در برابر هرگونه تلاش احتمالی آینده برای سرنگونی آن بود. دولت پلاستراس- ونیزلوس و باقی قدرت‌های سیاسی بورژوازی که الحاق کشور به اتحاد امپریالیستی گله گرگ‌های ناتو را رهبری کردند، استدلال می‌کردند که عضویت یونان در ناتو یک «سپر حفاظتی قدرتمند» ایجاد می‌کند و گویا «اتحاد بزرگ آتلانتیک»، تمامیت ارضی و حاکمیت کشور را تضمین خواهد کرد.
اما، آنچه بدون تردید به اثبات رسیده است، این است که ناتو یک «سپر حفاظتی» برای منافع بورژوازی داخلی در برابر «دشمن داخلی»، یعنی مردم بود، و بدین ترتیب مشارکت عمیق‌تر طبقه حاکم یونان در برنامه‌های غارتگرانه امپریالیستی متحدین آمریکایی و اروپایی آن‌را تثبت نمود.
حزب کمونیست یونان از همان آغاز، گرچه در شرایط بسیار دشوار غیرقانونی بودن و تعقیب دولت بورژوازی فعالیت می‌کرد، به وضوح پیوستن یونان به ناتو را محکوم کرده بود. حزب کمونیست یونان در طول سال‌ها، مبارزات مداوم علیه برنامه‌های امپریالیستی را پیش برد، و نیاز به خروچ یونان از سازمان پیمان آتلانتیک شمالی را برجسته کرد.
از جمله، در تصمیم دومین پلنوم کمیته مرکزی حزب کمونیست یونان در سال ۱۹۵۱ تأکید شده بود:
«به جای صلح، بازسازی و رفاهی که سلطنت- فاشیسم وعده داده بود، مردم در پریشانی و بدبختی غرق می‌شوند. فرزندان مردم در کره قتل‌عام می‌شوند. وضعیت اقتصادی به معنای واقعی کلمه فاجعه‌آمیز است. الزام یونان به پیمان آتلانتیک شمالی، خطر فوری کشتار عمومی را آشکار می‌کند.»
یونان، به مثابه یک کشور عضو ناتو، مانند ترکیه همسایه، به یک دژ نظامی اتحاد اورو-آتلانتیک در مرزهای جنوبی اردوگاه سوسیالیستی مبدل شد. در این چارچوب، دولت پاپاگوس در سال ۱۹۵۳ موافقت کرد که اجازه استقرار پایگاه‌های نظامی ایالات متحده را بدهد که بعداً برای اجرای یک سری جنگ‌های امپریالیستی مورد استفاده قرار گرفتند. پیش از سال ۱۹۹۱ کشورهای سوسیالیستی هدف این طرح‌ها بودند و پس از ضدانقلاب در اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی و اروپای شرقی به مداخلات نظامی جنایتکارانه در بالکان (یوگسلاوی)، خاورمیانه (جنگ خلیج فارس، افغانستان، عراق، سوریه و …) و شمال آفریقا (لیبی) میدل شدند.
بررسی ۷۰ سال عضویت یونان در ناتو نشان می‌دهد که پیوستن این کشور به اتحاد امپریالیستی آتلانتیک شمالی، برخلاف آنچه که سیاستمداران و تحلیل‌گران بورژوایی بی‌شرمانه می‌گویند، بلکه، به منشأ مصائب و تراژدی‌های بزرگی شد: از قتل‌عام ضدیونانی استانبول در سپتامبر ۱۹۵۵، نقش ایالات متحده- ناتو در طول خونتای نظامی ۱۹۷۴-۱۹۶۷، حمله ترکیه به قبرس در سال ۱۹۷۴، بحران 199سال ۱۹۹۶ ایمیا در دریای اژه تا تبدیل یونان به پایگاه جنایات جنگی علیه خلق‌های دیگر (بمباران یوگسلاوی، جنگ خلیج فارس، عراق، افغانستان، لیبی، سوریه و غیره).
بورژوازی از طریق نمایندگان سیاسی و روزنامه‌نگاران حقوق‌بگیر خود اعلام می‌کند که پیوستن یونان به ناتو به دفاع از حقوق حاکمیت کشور منجر شد. چه دروغ بزرگی. برعکس، یونان با پیوستن به ناتو عمیقاً در رقابت‌های خطرناک دولت های سرمایه‌داری برای سهم بازارها و مناطق نفوذ درگیر شد. قلمرو یونان با تأسیسات نظامی خارجی از کرت تا الکساندروپلیس به یک پایگاه گسترده ناتو مبدل شد، در عین‌حال یونان سالانه تقریباً ۴ میلیارد یورو (۲٫۶ درصد از تولید ناخالص داخلی) خود را برای هزینه‌های نظامی ناتو خرج می کند و در میان کشورهای عضو ناتو پس از ایالات متحده در رتبه دوم قرار دارد.
همه دولت‌های پس از جنگ در قبال خطرات عظیمی که مردم یونان در نتیجه عضویت در ناتو با آن مواجه هستند، مسئولیت‌های بسیار سنگینی بر عهده دارند. تمام احزاب بورژوازی که در گذشته حکومت کردند، از جمله حزب محافظه‌کار «دموکراسی نو» و احزاب سوسیال دمکرات «پاسوک» و «سیریزا»، در تبدیل یونان به سنگر تهاجم امپریالیستی اورو-آتلانتیک سهیم بوده‌اند. هیچ کس نمی‌تواند فراموش کند که «دولت چپ» به ریاست «سیریزا» پرچمدار منافع ایالات متحده و ناتو در منطقه شد و به‌اصطلاح «گفتگوی استراتژیک» بین یونان و ایالات متحده را برای گسترش پایگاه های نظامی ناتو در خاک یونان آغاز کرد. همین سیاست به وسیله دولت کنونی «دموکراسی نو» دنبال می‌شود، و با گسترش قرارداد یونان و آمریکا برای پایگاه‌های نظامی، استقرار پرسنل نظامی یونان در مأموریت‌های ناتو در خارج از کشور (به عنوان مثال، در ساحل) و اجرای برنامه‌های تسلیحاتی بزرگ جدید، دخالت کشور را در طرح‌های امپریالیستی عمیق‌تر می‌کند.
پس هفتاد سال، میراث ناتو برای مردم یونان در سه کلمه خلاصه می‌شود: خونتا، جنگ، تروریسم. امروز، در دوره تشدید رقابت‌های درون-امپریالیستی، مبارزه برای خروج یونان از ناتو و هر اتحاد امپریالیستی، در چارچوب مبارزه برای قدرت کارگری-مردمی، بیش از هر زمان دیگری ضروری و موضوعیت دارد..
* نیکوس ماتوس سردبیر «در دفاع از کمونیسم» است.
https://www.idcommunism.com/2022/02/70-years-of-greeces-nato-membership-a-black-anniversary.html
پیوند کوتاه: https://tinyurl.com/ycknv7a3